ΤΕΤΑΡΤΗ 20-5-2015
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Δύο από τους τραυματίες της έκρηξης που σημειώθηκε την περασμένη βδομάδα στα Ελληνικά Πετρέλαια έχασαν χτες τη μάχη για τη ζωή. Δύο ακόμα νεκροί εργάτες.
Πάνω από 5.000 οι νεκροί εργάτες από το 1974 έως σήμερα. Αλλά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, της «αλλαγής», της «απαλλαγής», του «εκσυγχρονισμού», της «επανίδρυσης» και της «σωτηρίας», οι εργάτες κηδεύονται στα μουγκά.
Γι' αυτή την τρομοκρατία, για αυτό το διαρκές πογκρόμ δεν «χαραμίζεται» πολύ μελάνι στις εφημερίδες.
Δεν «χαραμίζεται» πολύς χρόνος στα τηλεοπτικά δίκτυα.
Στα κρεματόρια της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, στα ορυχεία της ΔΕΗ, στις οικοδομές, στα εργοστάσια των εργολάβων, στα «μεγάλα έργα» τους (όπου το 40% των ατυχημάτων ξεκινούσε πριν την κατασκευή τους καθώς ούτε καν στις μελέτες δεν λαμβανόταν υπόψη η ασφάλεια των εργατών), στα γκέτο των βιομηχάνων, το μοιρολόι δε σταματάει ποτέ.
Στην «Ευρώπη των λαών» κάθε 3,5 λεπτά της ώρας πέφτει κι από ένας εργάτης νεκρός! Πάνω από 2 εκατομμύρια εργάτες σκοτώνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο από εργατικά «ατυχήματα»! Μόνο μέσα σε μια χρονιά, το 2006, οι θάνατοι που κατέγραψε η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας στις χώρες - μέλη της ΕΕ έφτασαν τους 167.000!
Μιλάμε για ολοκαύτωμα! Μιλάμε για «γενοκτονία»! Μιλάμε για το έγκλημα των εγκλημάτων!
Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε ποτέ ενδελεχές ρεπορτάζ στα προγράμματα των «αντικειμενικών» μας καναλιών. Το αίμα που αφήνουν οι εργάτες στους χώρους δουλειάς δεν αποτελεί «είδηση».
Συνήθως «είδηση» είναι αν ο Βαρουφάκης είχε μέσα ή έξω το πουκάμισο. Αν ο Γεωργιάδης τσίριξε περισσότερο από το σύνηθες.
Αν τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας είναι η δεν είναι θαυματουργά. Αν ο Κλούνει παντρεύτηκε την Αλαμουντίν…
Εν τω μεταξύ, είτε στην «ισχυρή» Ελλάδα είτε στην Ελλάδα της «χρεοκοπίας», οι εργάτες συνεχίζουν να πεθαίνουν στα μουγκά. Να σακατεύονται με το νόμο.
Το νόμο ενός κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού συστήματος που μεταβαπτίζει τα εγκλήματα σε «ατυχήματα» και έχει για προμετωπίδα του το «καπιταλιστές όλων των εποχών αυθαιρετείτε»!
Άραγε είναι μοιραίο η εργατική τάξη να πληρώνει αυτόν το φόρο αίματος;
Είναι «φυσικό» να σκοτώνονται οι εργάτες στη δουλειά τους;
Κάποιοι «δογματικοί» ισχυρίζονται απίθανα πράγματα.
Ότι – για παράδειγμα - σε ένα σύστημα που είναι οικοδομημένο πάνω στην αθλιότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που μετράει τα πάντα με βάση τις «οικονομίες κλίμακας» των επιχειρηματικών κερδών, δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο μια εξήγηση:
Για να μην παίρνουν τα «αφεντικά» τα μέτρα που απαιτούνται ώστε να μη σκοτώνονται οι εργάτες, σημαίνει ότι τους έρχεται φθηνότερα να σκοτώνονται οι εργάτες! Για να μην πληρώνουν αυτοί που πρέπει να τα πληρώσουν ώστε να ληφθούν μέτρα ασφάλειας και να μη σακατεύονται οι εργάτες, σημαίνει ότι τους έρχεται φθηνότερα να σακατεύονται οι εργάτες!
Αλλά αν το πολιτικό και κοινωνικό τους σύστημα θεωρεί πολύ επικερδές - όπως προκύπτει διά των πράξεων και των παραλείψεών τους - το θανατικό των εργατών, αν κάθε 15 λεπτά της ώρας συμβαίνει κι ένα εργατικό «ατύχημα» και κάθε τρεις μέρες κι ένα (τουλάχιστον) θανατηφόρο «ατύχημα», τότε σε αυτό το νεκροταφείο το λόγο πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουν και να τον πάρουν τα επίδοξα θύματα: Οι εργάτες.
ΠΗΓΗ. enikos.gr
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Δύο από τους τραυματίες της έκρηξης που σημειώθηκε την περασμένη βδομάδα στα Ελληνικά Πετρέλαια έχασαν χτες τη μάχη για τη ζωή. Δύο ακόμα νεκροί εργάτες.
Πάνω από 5.000 οι νεκροί εργάτες από το 1974 έως σήμερα. Αλλά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, της «αλλαγής», της «απαλλαγής», του «εκσυγχρονισμού», της «επανίδρυσης» και της «σωτηρίας», οι εργάτες κηδεύονται στα μουγκά.
Γι' αυτή την τρομοκρατία, για αυτό το διαρκές πογκρόμ δεν «χαραμίζεται» πολύ μελάνι στις εφημερίδες.
Δεν «χαραμίζεται» πολύς χρόνος στα τηλεοπτικά δίκτυα.
Στα κρεματόρια της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, στα ορυχεία της ΔΕΗ, στις οικοδομές, στα εργοστάσια των εργολάβων, στα «μεγάλα έργα» τους (όπου το 40% των ατυχημάτων ξεκινούσε πριν την κατασκευή τους καθώς ούτε καν στις μελέτες δεν λαμβανόταν υπόψη η ασφάλεια των εργατών), στα γκέτο των βιομηχάνων, το μοιρολόι δε σταματάει ποτέ.
Στην «Ευρώπη των λαών» κάθε 3,5 λεπτά της ώρας πέφτει κι από ένας εργάτης νεκρός! Πάνω από 2 εκατομμύρια εργάτες σκοτώνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο από εργατικά «ατυχήματα»! Μόνο μέσα σε μια χρονιά, το 2006, οι θάνατοι που κατέγραψε η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας στις χώρες - μέλη της ΕΕ έφτασαν τους 167.000!
Μιλάμε για ολοκαύτωμα! Μιλάμε για «γενοκτονία»! Μιλάμε για το έγκλημα των εγκλημάτων!
Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε ποτέ ενδελεχές ρεπορτάζ στα προγράμματα των «αντικειμενικών» μας καναλιών. Το αίμα που αφήνουν οι εργάτες στους χώρους δουλειάς δεν αποτελεί «είδηση».
Συνήθως «είδηση» είναι αν ο Βαρουφάκης είχε μέσα ή έξω το πουκάμισο. Αν ο Γεωργιάδης τσίριξε περισσότερο από το σύνηθες.
Αν τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας είναι η δεν είναι θαυματουργά. Αν ο Κλούνει παντρεύτηκε την Αλαμουντίν…
Εν τω μεταξύ, είτε στην «ισχυρή» Ελλάδα είτε στην Ελλάδα της «χρεοκοπίας», οι εργάτες συνεχίζουν να πεθαίνουν στα μουγκά. Να σακατεύονται με το νόμο.
Το νόμο ενός κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού συστήματος που μεταβαπτίζει τα εγκλήματα σε «ατυχήματα» και έχει για προμετωπίδα του το «καπιταλιστές όλων των εποχών αυθαιρετείτε»!
Άραγε είναι μοιραίο η εργατική τάξη να πληρώνει αυτόν το φόρο αίματος;
Είναι «φυσικό» να σκοτώνονται οι εργάτες στη δουλειά τους;
Κάποιοι «δογματικοί» ισχυρίζονται απίθανα πράγματα.
Ότι – για παράδειγμα - σε ένα σύστημα που είναι οικοδομημένο πάνω στην αθλιότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που μετράει τα πάντα με βάση τις «οικονομίες κλίμακας» των επιχειρηματικών κερδών, δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο μια εξήγηση:
Για να μην παίρνουν τα «αφεντικά» τα μέτρα που απαιτούνται ώστε να μη σκοτώνονται οι εργάτες, σημαίνει ότι τους έρχεται φθηνότερα να σκοτώνονται οι εργάτες! Για να μην πληρώνουν αυτοί που πρέπει να τα πληρώσουν ώστε να ληφθούν μέτρα ασφάλειας και να μη σακατεύονται οι εργάτες, σημαίνει ότι τους έρχεται φθηνότερα να σακατεύονται οι εργάτες!
Αλλά αν το πολιτικό και κοινωνικό τους σύστημα θεωρεί πολύ επικερδές - όπως προκύπτει διά των πράξεων και των παραλείψεών τους - το θανατικό των εργατών, αν κάθε 15 λεπτά της ώρας συμβαίνει κι ένα εργατικό «ατύχημα» και κάθε τρεις μέρες κι ένα (τουλάχιστον) θανατηφόρο «ατύχημα», τότε σε αυτό το νεκροταφείο το λόγο πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουν και να τον πάρουν τα επίδοξα θύματα: Οι εργάτες.
ΠΗΓΗ. enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου