ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15-5-2015
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Τα τελευταία 5 χρόνια, είτε το αστικό πολιτικό σύστημα υπογράφει και επιβάλλει τα Μνημόνια εκ δεξιών, είτε διαπραγματεύεται τα Μνημόνια εξ αριστερών, οι επικοινωνιακές πυροβολαρχίες του συστήματος στην προσπάθεια να διαμορφώσουν στα μέτρα τους τη λεγόμενη «κοινή γνώμη» αναφέρονται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα επικρατούν, όπως σημειώνουν, «ειδικές συνθήκες».
Προσθέτουν, δε, ότι η πολιτική των κομμάτων και των κυβερνήσεων θα πρέπει να κριθεί στη βάση αυτών των «ειδικών συνθηκών». Συμφωνούμε.
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε, όμως, και σε κάτι ακόμα: Στο ποιες είναι, τελικά, αυτές οι «ειδικές συνθήκες». Για την ακρίβεια, ποια είναι η πρώτη και η κύρια «ειδική συνθήκη» που βιώνουμε (και) στην Ελλάδα).
Ας δούμε:
Η βαρβαρότητα με τη μορφή της λιτότητας, της αντιλαϊκής αγριότητας, του εργασιακού μεσαίωνα, που εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη, στην Αμερική και στον κόσμο ολόκληρο, είναι το αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας κρίσης.
Αλλά, όπως άλλωστε το παραδέχονται οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες και τα πολιτικά τους όργανα, αυτή η κρίση έχει όνομα:
Πρόκειται για βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση.
Αυτή είναι η πρώτη και κύρια «ειδική συνθήκη»: Η κρίση του καπιταλισμού. Όπως κι αν εκδηλώνεται: Με εκτίναξη των δημόσιων χρεών, με υπερδιόγκωση της χρηματοπιστωτικής φούσκας, με οικονομική στασιμότητα και ύφεση κοκ.
Ποιο είναι, επομένως, το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει από τούτη την κομβική όσο και αυτονόητη διαπίστωση; Τίποτα λιγότερο από την εξής αλήθεια:
Είναι αυτή ακριβώς η κρίση και ο χαρακτήρας της (ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της), είναι ακριβώς αυτή η «ειδική συνθήκη» που αναδεικνύει - και μάλιστα με απόλυτο τρόπο – ότι:
Η βαρβαρότητα όπως τη βιώνουμε στην καπιταλιστική Ελλάδα δεν αποτελεί παρά την τυπική έκφραση και εκδήλωση της λειτουργίας ενός συστήματος (του καπιταλιστικού) που όποτε φτάνει στα όριά του (και οι κρίσεις δεν είναι παρά η αποτύπωση των ορίων αυτού του συστήματος) προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τη λαϊκή καταστροφή.
Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα (και παντού) αναζητά διέξοδο από την κρίση του μέσα από την κοινωνική λεηλασία. Αυτό έγινε με την κρίση του 1929. Αυτό συμβαίνει σήμερα. Το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς προχωρά βυθίζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή και επιβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία στα ίδια του τα θύματα (εργάτες, αγρότες, μικρομεσαία στρώματα κ.λπ.).
Συνεπώς, από τούτη τη δεύτερη αλήθεια το συναφές και ιστορικά και πολιτικά επαναλαμβανόμενο συμπέρασμα που εξάγεται, είναι ότι:
Αφενός μέσα σε αυτό το σύστημα της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, καμία «λύση» στα προβλήματα του εργαζόμενου, καμία «λύση» στα προβλήματα του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει αποσπασμένη από την προοπτική της εξόδου και της ανατροπής αυτού του συστήματος.
Αφετέρου σε αυτές τις συνθήκες - και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» - ο διαρκής, ο αναγκαίος, ο καθημερινός αγώνας για το φρενάρισμα της επιδείνωσης της ζωής του λαού, για την ανακούφιση, τη βελτίωση και την καλυτέρευση της ζωής του είναι εκατό φορές συνδεδεμένος με την άρνηση των παραγόντων που επιφέρουν την καταστροφή του.
Με δυο κουβέντες: Είναι σε αυτές τις συνθήκες - και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» - που τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται «βελτιώσεις» χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, είναι οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ότι «σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» και ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά», που ισχύουν χίλιες φορές.
Αν θέλουμε, επομένως, να έχουμε ένα επαρκές κριτήριο για το πόσο αξιόπιστος, πόσο «σωτήριος», πόσο «φιλολαϊκός», «φιλεργατικός», «προοδευτικός», «αριστερός», «επαναστατικός» ή «υπερεπαναστατικός» είναι ο λόγος του κάθε πολιτικού υποκειμένου, του κάθε κόμματος, της κάθε κυβέρνησης, για το «αν» και το «πώς» θα υλοποιηθούν όσα λέει, πρέπει να θέσουμε το ερώτημα:
«Πού» λέει ότι θα γίνουν όσα λέει και όσα υπόσχεται.
Αλλά: Τι είδους «λύση» μπορεί να υπάρξει μέσα σε εκείνο ακριβώς το σύστημα και μέσα σε εκείνους ακριβώς τους οργανισμούς και τους μηχανισμούς του, που δημιουργούν το πρόβλημα!
Ναι, λοιπόν, έχουμε «ειδικές συνθήκες». Τέτοιες που βοούν ότι όσα υποφέρει ο λαός δεν τα υποφέρει γιατί υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο σύστημα, αλλά διότι το ίδιο το σύστημα είναι το πρόβλημα.
Οι «ειδικές συνθήκες» βοούν ότι το πρόβλημα είναι συστημικό, και άρα αγιάτρευτο, που σημαίνει ότι η λύση του προβλήματος υπέρ του λαού ή θα είναι αντισυστημική ή δεν θα υπάρξει.
Και είναι αυτή η «ειδική συνθήκη», η κρίση του καπιταλισμού, που αποκαλύπτει τα «κατά (καθεστωτική) συνθήκην ψεύδη» των κάθε λογής «σωτήρων».
Το ψεύδος από τη μια να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος» η παραμονή στο σύστημα που η κρίση του γεννά και επιβάλλει Μνημόνια, και από την άλλη να εμφανίζεται αυτή η υποταγή σαν «σωτηρία» - και ενίοτε σαν «αριστερή σωτηρία».
Το ψεύδος να πλασάρεται στο λαό σαν «αριστερή» πολιτική η φενάκη για «εξανθρωπισμένη» διαχείριση του ίδιου εκείνου συστήματος που αφανίζει το λαό.
Το ψεύδος με τους νεφελώδεις όρους περί επίτευξης «έντιμου συμβιβασμού» που θα προκύψει τάχα με σεβασμό και σε συμφωνία με το σύστημα που ατιμάζει το λαό.
Το μεγαλύτερο ψεύδος, δε, είναι να πλασάρεται σαν «αριστερή» πολιτική η «αδιαμφισβήτητη» διατήρηση της Ελλάδας εντός και επί τ' αυτά του καταστροφικού κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου - και τούτο μάλιστα τη στιγμή που (ακριβώς εξ αιτίας των «ειδικών συνθηκών» της κρίσης του καπιταλισμού) τα πάντα «φωνάζουν» υπέρ της ανατροπής του.
ΠΗΓΗ. enikos.gr
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Τα τελευταία 5 χρόνια, είτε το αστικό πολιτικό σύστημα υπογράφει και επιβάλλει τα Μνημόνια εκ δεξιών, είτε διαπραγματεύεται τα Μνημόνια εξ αριστερών, οι επικοινωνιακές πυροβολαρχίες του συστήματος στην προσπάθεια να διαμορφώσουν στα μέτρα τους τη λεγόμενη «κοινή γνώμη» αναφέρονται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα επικρατούν, όπως σημειώνουν, «ειδικές συνθήκες».
Προσθέτουν, δε, ότι η πολιτική των κομμάτων και των κυβερνήσεων θα πρέπει να κριθεί στη βάση αυτών των «ειδικών συνθηκών». Συμφωνούμε.
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε, όμως, και σε κάτι ακόμα: Στο ποιες είναι, τελικά, αυτές οι «ειδικές συνθήκες». Για την ακρίβεια, ποια είναι η πρώτη και η κύρια «ειδική συνθήκη» που βιώνουμε (και) στην Ελλάδα).
Ας δούμε:
Η βαρβαρότητα με τη μορφή της λιτότητας, της αντιλαϊκής αγριότητας, του εργασιακού μεσαίωνα, που εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη, στην Αμερική και στον κόσμο ολόκληρο, είναι το αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας κρίσης.
Αλλά, όπως άλλωστε το παραδέχονται οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες και τα πολιτικά τους όργανα, αυτή η κρίση έχει όνομα:
Πρόκειται για βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση.
Αυτή είναι η πρώτη και κύρια «ειδική συνθήκη»: Η κρίση του καπιταλισμού. Όπως κι αν εκδηλώνεται: Με εκτίναξη των δημόσιων χρεών, με υπερδιόγκωση της χρηματοπιστωτικής φούσκας, με οικονομική στασιμότητα και ύφεση κοκ.
Ποιο είναι, επομένως, το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει από τούτη την κομβική όσο και αυτονόητη διαπίστωση; Τίποτα λιγότερο από την εξής αλήθεια:
Είναι αυτή ακριβώς η κρίση και ο χαρακτήρας της (ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της), είναι ακριβώς αυτή η «ειδική συνθήκη» που αναδεικνύει - και μάλιστα με απόλυτο τρόπο – ότι:
Η βαρβαρότητα όπως τη βιώνουμε στην καπιταλιστική Ελλάδα δεν αποτελεί παρά την τυπική έκφραση και εκδήλωση της λειτουργίας ενός συστήματος (του καπιταλιστικού) που όποτε φτάνει στα όριά του (και οι κρίσεις δεν είναι παρά η αποτύπωση των ορίων αυτού του συστήματος) προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τη λαϊκή καταστροφή.
Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα (και παντού) αναζητά διέξοδο από την κρίση του μέσα από την κοινωνική λεηλασία. Αυτό έγινε με την κρίση του 1929. Αυτό συμβαίνει σήμερα. Το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς προχωρά βυθίζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή και επιβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία στα ίδια του τα θύματα (εργάτες, αγρότες, μικρομεσαία στρώματα κ.λπ.).
Συνεπώς, από τούτη τη δεύτερη αλήθεια το συναφές και ιστορικά και πολιτικά επαναλαμβανόμενο συμπέρασμα που εξάγεται, είναι ότι:
Αφενός μέσα σε αυτό το σύστημα της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, καμία «λύση» στα προβλήματα του εργαζόμενου, καμία «λύση» στα προβλήματα του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει αποσπασμένη από την προοπτική της εξόδου και της ανατροπής αυτού του συστήματος.
Αφετέρου σε αυτές τις συνθήκες - και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» - ο διαρκής, ο αναγκαίος, ο καθημερινός αγώνας για το φρενάρισμα της επιδείνωσης της ζωής του λαού, για την ανακούφιση, τη βελτίωση και την καλυτέρευση της ζωής του είναι εκατό φορές συνδεδεμένος με την άρνηση των παραγόντων που επιφέρουν την καταστροφή του.
Με δυο κουβέντες: Είναι σε αυτές τις συνθήκες - και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» - που τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται «βελτιώσεις» χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, είναι οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ότι «σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» και ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά», που ισχύουν χίλιες φορές.
Αν θέλουμε, επομένως, να έχουμε ένα επαρκές κριτήριο για το πόσο αξιόπιστος, πόσο «σωτήριος», πόσο «φιλολαϊκός», «φιλεργατικός», «προοδευτικός», «αριστερός», «επαναστατικός» ή «υπερεπαναστατικός» είναι ο λόγος του κάθε πολιτικού υποκειμένου, του κάθε κόμματος, της κάθε κυβέρνησης, για το «αν» και το «πώς» θα υλοποιηθούν όσα λέει, πρέπει να θέσουμε το ερώτημα:
«Πού» λέει ότι θα γίνουν όσα λέει και όσα υπόσχεται.
- Θα γίνουν με συνεννόηση, με διαπραγμάτευση και με… «έντιμο συμβιβασμό» στο έδαφος που γεννιέται και αναπαράγεται η βαρβαρότητα, ή με αντιπαράθεση και σε πορεία εξόδου από αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο;
- Οι υποσχέσεις «κοινωνικής σωτηρίας» θα υλοποιηθούν σε πορεία εντός ή εκτός του συστήματος της βαρβαρότητας και των Μνημονίων;
- Εντός ή εκτός των μηχανισμών αυτής της βαρβαρότητας (π.χ. ΕΕ);
- Εντός ή εκτός των κανόνων λειτουργίας ενός συστήματος που έχει οικοδομηθεί και λειτουργεί πάνω στο έδαφος της βαρβαρότητας (π.χ. ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μονοπώλια, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.λπ.);
Αλλά: Τι είδους «λύση» μπορεί να υπάρξει μέσα σε εκείνο ακριβώς το σύστημα και μέσα σε εκείνους ακριβώς τους οργανισμούς και τους μηχανισμούς του, που δημιουργούν το πρόβλημα!
Ναι, λοιπόν, έχουμε «ειδικές συνθήκες». Τέτοιες που βοούν ότι όσα υποφέρει ο λαός δεν τα υποφέρει γιατί υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο σύστημα, αλλά διότι το ίδιο το σύστημα είναι το πρόβλημα.
Οι «ειδικές συνθήκες» βοούν ότι το πρόβλημα είναι συστημικό, και άρα αγιάτρευτο, που σημαίνει ότι η λύση του προβλήματος υπέρ του λαού ή θα είναι αντισυστημική ή δεν θα υπάρξει.
Και είναι αυτή η «ειδική συνθήκη», η κρίση του καπιταλισμού, που αποκαλύπτει τα «κατά (καθεστωτική) συνθήκην ψεύδη» των κάθε λογής «σωτήρων».
Το ψεύδος από τη μια να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος» η παραμονή στο σύστημα που η κρίση του γεννά και επιβάλλει Μνημόνια, και από την άλλη να εμφανίζεται αυτή η υποταγή σαν «σωτηρία» - και ενίοτε σαν «αριστερή σωτηρία».
Το ψεύδος να πλασάρεται στο λαό σαν «αριστερή» πολιτική η φενάκη για «εξανθρωπισμένη» διαχείριση του ίδιου εκείνου συστήματος που αφανίζει το λαό.
Το ψεύδος με τους νεφελώδεις όρους περί επίτευξης «έντιμου συμβιβασμού» που θα προκύψει τάχα με σεβασμό και σε συμφωνία με το σύστημα που ατιμάζει το λαό.
Το μεγαλύτερο ψεύδος, δε, είναι να πλασάρεται σαν «αριστερή» πολιτική η «αδιαμφισβήτητη» διατήρηση της Ελλάδας εντός και επί τ' αυτά του καταστροφικού κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου - και τούτο μάλιστα τη στιγμή που (ακριβώς εξ αιτίας των «ειδικών συνθηκών» της κρίσης του καπιταλισμού) τα πάντα «φωνάζουν» υπέρ της ανατροπής του.
ΠΗΓΗ. enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου