ΠΕΜΠΤΗ 12-2-2015
«Δεν καταφέρνω να μη ζω. Δεν καταφέρνω να αντέχω να ζω».
Ενα έργο για την πράξη, μία παραβολή για την πάλη του ανθρώπου με το θείο και τη ζωτική ανάγκη της υπέρβασης, της αντίδρασης στην όποια άνωθεν επιβολή, ο «Φαέθων», από τα ωραιότερα κείμενα του Δημήτρη Δημητριάδη, ανεβαίνει στη σκηνή με την υπογραφή του Δημήτρη Καραντζά.
Μετά τον «Κυκλισμό του τετραγώνου», μία παραγωγή που κέρδισε τις εντυπώσεις και ταξίδεψε στο εξωτερικό με επιτυχία, συγγραφέας και σκηνοθέτης, συναντιούνται ξανά ακολουθώντας τα ίχνη του μυθικού Φαέθοντα.
Η πολυεπίπεδη και διακειμενική προσέγγιση του συγγραφέα έχει, αυτήν τη φορά, ως επίκεντρο μία ζοφερή οικογενειακή τραγωδία με οικουμενικές διαστάσεις, η οποία παρουσιάζεται, στις 19 Φεβρουαρίου, στο «Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής».
Ο Δημήτρης Δημητριάδης και ο Δημήτρης Καραντζάς διεισδύουν στο εσωτερικό ενός σπιτιού, στο Λονδίνο, - αναφορά στον «Αμλετ» του Σαίξπηρ.
Εδώ η ενδοοικογενειακή τρομοκρατία και αλληλοεξόντωση του οικογενειακού μικρόκοσμου προβάλλεται σε κοσμικό επίπεδο και θα έχει ως μοναδική διέξοδο την εξέγερση και την ανυπακοή, τον πραγματικό ή/και συμβολικό φόνο του Πατέρα, του Νόμου, της κυρίαρχης κανονιστικής της ζωής μας, της κάθε εξουσιαστικής επιταγής και ευνουχιστικής βίας που υφιστάμεθα έξωθεν και φέρουμε μέσα μας.
Η παράσταση παρακολουθεί τον φυσικό χρόνο της νύχτας μίας οικογένειας -
και εκτείνεται σε όλους τους χώρους του θεάτρου.
Οσα επιβάλλει ο Χάμνετ Λομ στα μέλη τής οικογένειάς του, σε παράλληλη συνάρτηση προς τις ατέρμονες διακηρύξεις του υπέρ του χριστιανικού δόγματος και της ευαγγελικής πορείας, αποτελούν τη «σύμμετρη και ολική καταδίκη του», σημειώνει ο Δημήτρης Δημητριάδης.
Ο Χάμνετ Λομ, φορέας και εφαρμοστής του χριστιανικού προτάγματος, μισαλλόδοξος υποστηρικτής του και φανατικός απόστολός του, γίνεται ο αντιστροφέας του.
Ως παράφορος λειτουργός του, αποκαλύπτει την πλαστότητά του και την ανεδαφικότητά του, την αντίθετη στην ανθρώπινη ύφανση υφή του.
Επιπλέον, καταδεικνύει, ωμά και απροκάλυπτα, τη χριστιανική σωτηριολογία ως ρητορικό προκάλυμμα μίας κολάσιμης πρακτικής, την οποία με τα λόγια αρνείται και με τις πράξεις συντηρεί.
«Γεννηθήτω το θέλημά Σου. Ρήση που διανοίγεται στο Αλλο. Ο Χάμνετ Λομ, ο πατέρας, εκχυδαΐζοντας αυτόν τον ιερό λόγο με έναν διαστρεβλωμένο χριστιανισμό, κατά τα μέτρα του, απαιτεί απ' όλα τα μέλη της οικογένειάς του να εκπληρώνουν πάντα το δικό του θέλημα.
Αυτό και μόνον αυτό γιατί ?δεν υπάρχει άλλο?. Και το θέλημά του είναι η καθ' ολοκληρίαν προσφορά τους, ψυχή τε και σώματι σ' αυτόν», λέει ο Περικλής Μουστάκης, ο οποίος υποδύεται τον Χάμνετ Λομ.
«Πρόκειται για μια πύκνωση μιας ιστορικής πολιτισμικής περιόδου, που ψήγματά της ακόμη και σήμερα υπάρχουν», προσθέτει. «Καθολικός αποκλεισμός του Αλλου, οποιασδήποτε ετερότητας, άρα και κατ' ουσίαν οποιασδήποτε σχέσης και με το Απόλυτο
Αλλο, τον Θεό, στον οποίο ο Αμνετ Λομ θεωρεί πως πιστεύει. Τι αστείο! Τι τραγικό! Ως ηθοποιός παίζω με αυτές τις ιδέες και ως άνθρωπος συγκινούμαι από αυτές τις απάνθρωπες παρεξηγήσεις».
Το θέατρο, αυτός ο εμπράγματος τρόπος αναπαράστασης του ανθρώπινου γίγνεσθαι, προσφέρει, στην περίπτωση ενός έργου όπως ο «Φαέθων», τη «δυνατότητα να καταστεί ορατή η συγκαλυπτική λειτουργία του προτάγματος, δηλαδή το υποκρίνεσθαι, το αποκρύβειν και το αποκρύπτεσθαι, το εξαπατάν και το χειραγωγείν», σύμφωνα με τον συγγραφέα.
«Ενα κλειστό οικογενειακό σύστημα, όπου τα πάντα προσδιορίζονται από τον Κύριο-δυνάστη, κάτοχο κάθε νοήματος» ζωντανεύει στη σκηνή, σύμφωνα με τη Σταυρούλα Σιάμου.
«Ο Λόγος υπάρχει μόνο σαν εργαλείο καταστολής. Σε ένα τέτοιο πεδίο, όπου δεν υπάρχει περιθώριο διαφυγής ή που έτσι θέλουν να μας κάνουν να νομίζουμε, η βία, η ανυπακοή είναι η μόνη δυνατή δημιουργική πράξη», τονίζει η ίδια, η οποία υποδύεται ένα από τα τρία παιδιά της οικογένειας που πρωταγωνιστεί στο έργο.
Η εξουσία και ο «άλλος»
«Οταν η εξουσία ιδωθεί ως ένας μηχανισμός παραγωγής κανονικοτήτων, λόγου και αλήθειας, τότε μεταμορφώνεται σε μηχανή παραγωγής υποκειμένων που το σώμα τους κι οι επιθυμίες τους είναι το σώμα κι οι επιθυμίες του Αλλου.
Υποκείμενα ακυρωμένα που είναι αδύνατον ακόμα και να αναρωτηθούν για την πραγματικότητά τους» υπογραμμίζει ο Αρης Μπαλής, παιδί της ίδιας οικογένειας που «φωτίζει» ο Δημητριάδης.
Ο «Φαέθων» εξετάζει την «πιθανότητα αλλά και τον τρόπο που μπορεί μια αμφισβήτηση αυτού του ατέρμονου κύκλου ολοκληρωτικής ακύρωσης να οδηγήσει έως και την πλήρη διάλυσή του», καταλήγει ο πρωταγωνιστής.
Τη σκηνοθεσία του «Φαέθοντα» υπογράφει ο Δημήτρης Καραντζάς, τα σκηνικά η Ελένη Μανωλοπούλου, τα κοστούμια η Ιωάννα Τσάμη, την ηχητική δραματουργία ο Δημήτρης Καμαρωτός και τους φωτισμούς ο Αλέκος Αναστασίου.
Ερμηνεύουν: Περικλής Μουστάκης, Αρης Μπαλής, Ανέζα Παπαδοπούλου, Εύη Σαουλίδου, Σταυρούλα Σιάμου.
ΠΗΓΗ. ethnos.gr
«Δεν καταφέρνω να μη ζω. Δεν καταφέρνω να αντέχω να ζω».
Ενα έργο για την πράξη, μία παραβολή για την πάλη του ανθρώπου με το θείο και τη ζωτική ανάγκη της υπέρβασης, της αντίδρασης στην όποια άνωθεν επιβολή, ο «Φαέθων», από τα ωραιότερα κείμενα του Δημήτρη Δημητριάδη, ανεβαίνει στη σκηνή με την υπογραφή του Δημήτρη Καραντζά.
Μετά τον «Κυκλισμό του τετραγώνου», μία παραγωγή που κέρδισε τις εντυπώσεις και ταξίδεψε στο εξωτερικό με επιτυχία, συγγραφέας και σκηνοθέτης, συναντιούνται ξανά ακολουθώντας τα ίχνη του μυθικού Φαέθοντα.
Η πολυεπίπεδη και διακειμενική προσέγγιση του συγγραφέα έχει, αυτήν τη φορά, ως επίκεντρο μία ζοφερή οικογενειακή τραγωδία με οικουμενικές διαστάσεις, η οποία παρουσιάζεται, στις 19 Φεβρουαρίου, στο «Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής».
Ο Δημήτρης Δημητριάδης και ο Δημήτρης Καραντζάς διεισδύουν στο εσωτερικό ενός σπιτιού, στο Λονδίνο, - αναφορά στον «Αμλετ» του Σαίξπηρ.
Εδώ η ενδοοικογενειακή τρομοκρατία και αλληλοεξόντωση του οικογενειακού μικρόκοσμου προβάλλεται σε κοσμικό επίπεδο και θα έχει ως μοναδική διέξοδο την εξέγερση και την ανυπακοή, τον πραγματικό ή/και συμβολικό φόνο του Πατέρα, του Νόμου, της κυρίαρχης κανονιστικής της ζωής μας, της κάθε εξουσιαστικής επιταγής και ευνουχιστικής βίας που υφιστάμεθα έξωθεν και φέρουμε μέσα μας.
Η παράσταση παρακολουθεί τον φυσικό χρόνο της νύχτας μίας οικογένειας -
και εκτείνεται σε όλους τους χώρους του θεάτρου. Οσα επιβάλλει ο Χάμνετ Λομ στα μέλη τής οικογένειάς του, σε παράλληλη συνάρτηση προς τις ατέρμονες διακηρύξεις του υπέρ του χριστιανικού δόγματος και της ευαγγελικής πορείας, αποτελούν τη «σύμμετρη και ολική καταδίκη του», σημειώνει ο Δημήτρης Δημητριάδης.
Ο Χάμνετ Λομ, φορέας και εφαρμοστής του χριστιανικού προτάγματος, μισαλλόδοξος υποστηρικτής του και φανατικός απόστολός του, γίνεται ο αντιστροφέας του.
Ως παράφορος λειτουργός του, αποκαλύπτει την πλαστότητά του και την ανεδαφικότητά του, την αντίθετη στην ανθρώπινη ύφανση υφή του.
Επιπλέον, καταδεικνύει, ωμά και απροκάλυπτα, τη χριστιανική σωτηριολογία ως ρητορικό προκάλυμμα μίας κολάσιμης πρακτικής, την οποία με τα λόγια αρνείται και με τις πράξεις συντηρεί.
«Γεννηθήτω το θέλημά Σου. Ρήση που διανοίγεται στο Αλλο. Ο Χάμνετ Λομ, ο πατέρας, εκχυδαΐζοντας αυτόν τον ιερό λόγο με έναν διαστρεβλωμένο χριστιανισμό, κατά τα μέτρα του, απαιτεί απ' όλα τα μέλη της οικογένειάς του να εκπληρώνουν πάντα το δικό του θέλημα.
Αυτό και μόνον αυτό γιατί ?δεν υπάρχει άλλο?. Και το θέλημά του είναι η καθ' ολοκληρίαν προσφορά τους, ψυχή τε και σώματι σ' αυτόν», λέει ο Περικλής Μουστάκης, ο οποίος υποδύεται τον Χάμνετ Λομ.
«Πρόκειται για μια πύκνωση μιας ιστορικής πολιτισμικής περιόδου, που ψήγματά της ακόμη και σήμερα υπάρχουν», προσθέτει. «Καθολικός αποκλεισμός του Αλλου, οποιασδήποτε ετερότητας, άρα και κατ' ουσίαν οποιασδήποτε σχέσης και με το Απόλυτο
Αλλο, τον Θεό, στον οποίο ο Αμνετ Λομ θεωρεί πως πιστεύει. Τι αστείο! Τι τραγικό! Ως ηθοποιός παίζω με αυτές τις ιδέες και ως άνθρωπος συγκινούμαι από αυτές τις απάνθρωπες παρεξηγήσεις».
Το θέατρο, αυτός ο εμπράγματος τρόπος αναπαράστασης του ανθρώπινου γίγνεσθαι, προσφέρει, στην περίπτωση ενός έργου όπως ο «Φαέθων», τη «δυνατότητα να καταστεί ορατή η συγκαλυπτική λειτουργία του προτάγματος, δηλαδή το υποκρίνεσθαι, το αποκρύβειν και το αποκρύπτεσθαι, το εξαπατάν και το χειραγωγείν», σύμφωνα με τον συγγραφέα.
«Ενα κλειστό οικογενειακό σύστημα, όπου τα πάντα προσδιορίζονται από τον Κύριο-δυνάστη, κάτοχο κάθε νοήματος» ζωντανεύει στη σκηνή, σύμφωνα με τη Σταυρούλα Σιάμου.
«Ο Λόγος υπάρχει μόνο σαν εργαλείο καταστολής. Σε ένα τέτοιο πεδίο, όπου δεν υπάρχει περιθώριο διαφυγής ή που έτσι θέλουν να μας κάνουν να νομίζουμε, η βία, η ανυπακοή είναι η μόνη δυνατή δημιουργική πράξη», τονίζει η ίδια, η οποία υποδύεται ένα από τα τρία παιδιά της οικογένειας που πρωταγωνιστεί στο έργο.
Η εξουσία και ο «άλλος»
«Οταν η εξουσία ιδωθεί ως ένας μηχανισμός παραγωγής κανονικοτήτων, λόγου και αλήθειας, τότε μεταμορφώνεται σε μηχανή παραγωγής υποκειμένων που το σώμα τους κι οι επιθυμίες τους είναι το σώμα κι οι επιθυμίες του Αλλου.
Υποκείμενα ακυρωμένα που είναι αδύνατον ακόμα και να αναρωτηθούν για την πραγματικότητά τους» υπογραμμίζει ο Αρης Μπαλής, παιδί της ίδιας οικογένειας που «φωτίζει» ο Δημητριάδης.
Ο «Φαέθων» εξετάζει την «πιθανότητα αλλά και τον τρόπο που μπορεί μια αμφισβήτηση αυτού του ατέρμονου κύκλου ολοκληρωτικής ακύρωσης να οδηγήσει έως και την πλήρη διάλυσή του», καταλήγει ο πρωταγωνιστής.
Τη σκηνοθεσία του «Φαέθοντα» υπογράφει ο Δημήτρης Καραντζάς, τα σκηνικά η Ελένη Μανωλοπούλου, τα κοστούμια η Ιωάννα Τσάμη, την ηχητική δραματουργία ο Δημήτρης Καμαρωτός και τους φωτισμούς ο Αλέκος Αναστασίου.
Ερμηνεύουν: Περικλής Μουστάκης, Αρης Μπαλής, Ανέζα Παπαδοπούλου, Εύη Σαουλίδου, Σταυρούλα Σιάμου.
ΠΗΓΗ. ethnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου