ΤΡΙΤΗ 10-2-2015
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Καλή η προγραμματική εξαγγελία του πρωθυπουργού ότι «Μνημόνιο τέλος». Μόνο που «Μνημόνιο τέλος» σημαίνει πλήρης αποκατάσταση των καταστροφών που προκάλεσε το Μνημόνιο.
Μέχρι τότε το «Μνημόνιο τέλος» θα είναι μια απλή – ελπιδοφόρα μεν, αλλά απλή – διακήρυξη.
Καλή η εξαγγελία του πρωθυπουργού για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Αλλά του επόμενου ΕΝΦΙΑ. Γιατί τον παρόντα ΕΝΦΙΑ μας κάλεσε να τον πληρώσουμε.
Μόνο που υπάρχουν κάποιες πολλές χιλιάδες νοικοκυριά που δεν έχουν να τον πληρώσουν. Με αυτά τί θα γίνει;
Καλή η αναφορά του πρωθυπουργού ότι δεν ξεπουλάμε τον δημόσιο πλούτο παραδίδοντάς τον στα ιδιωτικά συμφέροντα για να πληρώνουμε το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος.
Αλλά όταν το «δεν ξεπουλάμε» συνοδεύεται από το «αξιοποιούμε», τι σημαίνει;
Μήπως το κάλεσμα σε ιδιώτες για την «αξιοποίηση» του δημόσιου πλούτου σημαίνει ότι τα συμφέροντα που θα «αξιοποιήσουν» τον δημόσιο πλούτο θα είναι λιγότερο ιδιωτικά και καπιταλιστ(ρ)ικά;
Και ποια αριστερή λογική λέει ότι η αξιοποίηση του δημόσιου φυσικού και ορυκτού πλούτου, προς όφελος των κοινωνικών και Ασφαλιστικών Ταμείων, δεν μπορεί να γίνει με δημόσια μέσα και για το δημόσιο συμφέρον;
Εύγε για την επαναπρόσληψη των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των απολυμένων στα ΑΕΙ, εύγε για την αναφορά του πρωθυπουργού για τήρηση της δέσμευσης επαναφοράς του βασικού μισθού στα 751 ευρώ.
Αλλά πότε; Σταδιακά;! Μέχρι το… 2016;! Γιατί; Αυτή δεν ήταν μια προεκλογική δέσμευση άμεσης – υποτίθεται – εφαρμογής; Και με μηδενικό μάλιστα δημοσιονομικό κόστος! Προς τι η υπαναχώρηση; Και προς όφελος ποιών;
Μήπως των ίδιων των εργαζομένων, για να μην αρχίσουν τις σπατάλες και παρεκτραπούν από τον… «λιτό βίο»;
Καλές οι θεσμικού τύπου παρεμβάσεις στις οποίες αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός. Καλές και οι συμβολικές κινήσεις, από τα βουλευτικά αυτοκίνητα και τα κυβερνητικά αεροσκάφη μέχρι την μετονομασία της ΕΥΠ.
Καλή και η απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών 2ης γενιάς όπως και η εξεταστική για το Μνημόνιο (αρκεί να μην ξεστρατίσει).
Καλές και οι αναφορές σε αποκατάσταση στοιχειωδών αστικοδημοκρατικών ελευθεριών που είχαν κουρελιαστεί αυτά τα χρόνια.
Αλλά: Τα όρια της δημοκρατίας και των ελευθεριών που επαγγέλλεται η Αριστερά νομίζουμε ότι πάνε πολύ πιο πέρα από τον στενό κορσέ του αστικού Συντάγματος, για την εφαρμογή του οποίου βούρκωσε ο πρωθυπουργός.
Και – για να προλάβουμε διάφορους «αριστερούς» της μόδας – τονίζουμε ότι αυτή μας η επισήμανση δεν υποτιμά το ειλικρινές και το ανθρώπινο της φόρτισης του πρωθυπουργού, ούτε πολύ περισσότερο την σημασία της αποκατάστασης των κουρελιασμένων αστικοδημοκρατικών ελευθεριών, για τις οποίες οι κομμουνιστές έχουν δώσει και τη ζωή τους.
Το εύκολο έργο είναι να συγκρίνεται με τους προηγούμενους.
Η σύγκριση αυτή υπέρ του κ.Τσίπρα είναι καταλυτική και αδιαμφισβήτητη.
Μόνο η αναφορά του στην διεκδίκηση των γερμανικών κατοχικών οφειλών είναι αρκετή για να κρύβονται στα λαγούμια οι ασπάλακες του «πατριωτισμού».
Την υπεροχή αυτή την αποδεικνύει, άλλωστε, η ανάταση από την οποία εμφορείται το λαϊκό αίσθημα μετά τις εκλογές. Αλλά κάποια στιγμή η ευκολία αυτή θα τελειώσει.
Μιας και το να συγκρίνεσαι με αυτούς τους απίθανους, που έριξαν τον λαό στην άβυσσο και την χώρα στην ταπείνωση, από ένα σημείο και μετά θα μοιάζει σαν να «κλέβεις εκκλησία».
Το δύσκολο βρίσκεται στην σύγκριση του ΣΥΡΙΖΑ με τον εαυτό του. Με εκείνα δηλαδή που ως κόμμα πιστεύει και υποστηρίζει και τα οποία θα αναμετρηθούν με εκείνα που υπόσχεται .
Εξηγούμαστε:
Ο κ.Τσίπρας επανέλαβε προχτές την πίστη του στους κανόνες της ΕΕ, και στο πλαίσιο αυτής της πίστης μίλησε για μια Ελλάδα που «θέλει να εξυπηρετήσει το χρέος της».
Καμία αναφορά στη λέξη «διαγραφή».
Αλλά η Ελλάδα που αξίζει στον ελληνικό λαό είναι εκείνη που η κυρία Μέρκελ θα της κάνει «ευκολίες πληρωμής» για ένα χρέος επαχθές, επονείδιστο και παράνομο, που ο ελληνικός λαός αφενός δεν το χρωστάει και αφετέρου το έχει πληρώσει 20 φορές;
Ο κ.Τσίπρας επανέλαβε την πίστη του στους κανόνες της ΕΕ λέγοντας ότι η κρίση η ελληνική είναι ευρωπαϊκή και άρα και η λύση θα είναι ευρωπαϊκή.
Μόνο που η κρίση (η ελληνική, η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια) είναι καπιταλιστική.
Και «λύση» της καπιταλιστικής κρίσης στον καπιταλισμό και στα όργανά του ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ. «Μερεμέτια», ίσως.
Αναβολή της νέας κρίσης, ίσως. Αλλά «λύση» ποτέ.
Ειδάλλως το αγαπημένο στον κ.Βαρουφάκη «New Deal» του Ρούσβελτ δεν θα είχε την ανάγκη ενός Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για την αναστροφή της Ύφεσης.
Ο πρωθυπουργός μίλησε για σεβασμό στις ιδρυτικές συνθήκες της ΕΕ, στο «σύμφωνο του ευρώ», στο «σύμφωνο σταθερότητας», επαναλαμβάνοντας, όμως, ότι δεν θα γίνει σεβαστή η λιτότητα, με το επιχείρημα ότι αυτή δεν περιλαμβάνεται στις ιδρυτικές διατάξεις της ΕΕ.
Μόνο που τα πράγματα είναι… ελαφρώς διαφορετικά:
Το «σύμφωνο του ευρώ», το «σύμφωνο σταθερότητας» - και όλα αυτά που η κυβέρνηση λέει ότι τα σέβεται - δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ίδια τη λιτότητα.
Ο κ.Τσίπρας δεν αμφιβάλουμε καθόλου ότι το πιστεύει όταν διακηρύσσει ότι η κυβέρνησή του δεν θα διαπραγματευτεί την εθνική κυριαρχία.
Και ποιός είναι τόσο τυφλός να μη βλέπει ότι ο λαός μας διψούσε να το ακούσει αυτό από έναν πρωθυπουργό, μετά από τη δοκιμασία που υπέστη όλα αυτά τα χρόνια να τον έχουν υποβάλει «υπό το αγγλικό δίκαιο» τα εγχώρια ανδρείκελα της τρόικας.
Όμως ο λαός μας έχει την ανάγκη και να ζήσει πραγματικά έτσι: Περήφανος. Συμβιβάζεται, άραγε, η ολόκληρη εθνική κυριαρχία με το σεβασμό στους θεσπισμένους εντός της ΕΕ κανόνες «εποπτείας και επιτήρησης»;
Ο πρωθυπουργός είπε ότι η Ελλάδα ως ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να έχει ανθρώπους που πεινάνε. Σωστή προσέγγιση.
Μόνο που σε μια Ελλάδα μέλος της ΕΕ πώς θα ήταν δυνατόν να μην υπάρχουν και Έλληνες ανάμεσα στα υπόλοιπα 30 εκατομμύρια άνεργους και στα 100 εκατομμύρια φτωχούς των λαών της ΕΕ που πεινάνε;
Υστερόγραφο 1ο:
Ο πρωθυπουργός ζήτησε τη στήριξη του λαού. Το ζητούμενο όμως – και
ειδικά μετά την επανάληψη χτες από τον κ. Βαρουφάκη της θέσης ότι η
κυβέρνηση συμφωνεί με το 70% του μνημονίου - είναι το αντίστροφο.
Το ζητούμενο δηλαδή είναι να στηρίξει η κυβέρνηση το λαό. Και τα δίκαιά του. Ίσχυε πάντα. Ισχύει και τώρα.
Υστερόγραφο 2ο: Ο κ.Βαρουφάκης, εκείνο που δήλωσε ότι βλέπει στην ΕΕ είναι μια κατάσταση φόβου σαν εκείνον που, όπως είπε, επέβαλλε η Σοβιετική Ένωση.
Πολύ ενδιαφέρουσα και εξόχως αριστερή παρομοίωση. Ειδικά όταν διατυπώνεται παραμονή της διαπραγμάτευσης με την Μέρκελ.
Και μάλιστα σε συνθήκες επιβολής στην Ευρώπη από τη Γερμανία ενός καθεστώτος 4ου Ράιχ…
ΠΗΓΗ. enikos.gr
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Καλή η προγραμματική εξαγγελία του πρωθυπουργού ότι «Μνημόνιο τέλος». Μόνο που «Μνημόνιο τέλος» σημαίνει πλήρης αποκατάσταση των καταστροφών που προκάλεσε το Μνημόνιο.
Μέχρι τότε το «Μνημόνιο τέλος» θα είναι μια απλή – ελπιδοφόρα μεν, αλλά απλή – διακήρυξη.
Καλή η εξαγγελία του πρωθυπουργού για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Αλλά του επόμενου ΕΝΦΙΑ. Γιατί τον παρόντα ΕΝΦΙΑ μας κάλεσε να τον πληρώσουμε.
Μόνο που υπάρχουν κάποιες πολλές χιλιάδες νοικοκυριά που δεν έχουν να τον πληρώσουν. Με αυτά τί θα γίνει;
Καλή η αναφορά του πρωθυπουργού ότι δεν ξεπουλάμε τον δημόσιο πλούτο παραδίδοντάς τον στα ιδιωτικά συμφέροντα για να πληρώνουμε το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος.
Αλλά όταν το «δεν ξεπουλάμε» συνοδεύεται από το «αξιοποιούμε», τι σημαίνει;
Μήπως το κάλεσμα σε ιδιώτες για την «αξιοποίηση» του δημόσιου πλούτου σημαίνει ότι τα συμφέροντα που θα «αξιοποιήσουν» τον δημόσιο πλούτο θα είναι λιγότερο ιδιωτικά και καπιταλιστ(ρ)ικά;
Και ποια αριστερή λογική λέει ότι η αξιοποίηση του δημόσιου φυσικού και ορυκτού πλούτου, προς όφελος των κοινωνικών και Ασφαλιστικών Ταμείων, δεν μπορεί να γίνει με δημόσια μέσα και για το δημόσιο συμφέρον;
Εύγε για την επαναπρόσληψη των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των απολυμένων στα ΑΕΙ, εύγε για την αναφορά του πρωθυπουργού για τήρηση της δέσμευσης επαναφοράς του βασικού μισθού στα 751 ευρώ.
Αλλά πότε; Σταδιακά;! Μέχρι το… 2016;! Γιατί; Αυτή δεν ήταν μια προεκλογική δέσμευση άμεσης – υποτίθεται – εφαρμογής; Και με μηδενικό μάλιστα δημοσιονομικό κόστος! Προς τι η υπαναχώρηση; Και προς όφελος ποιών;
Μήπως των ίδιων των εργαζομένων, για να μην αρχίσουν τις σπατάλες και παρεκτραπούν από τον… «λιτό βίο»;
Καλές οι θεσμικού τύπου παρεμβάσεις στις οποίες αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός. Καλές και οι συμβολικές κινήσεις, από τα βουλευτικά αυτοκίνητα και τα κυβερνητικά αεροσκάφη μέχρι την μετονομασία της ΕΥΠ.
Καλή και η απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών 2ης γενιάς όπως και η εξεταστική για το Μνημόνιο (αρκεί να μην ξεστρατίσει).
Καλές και οι αναφορές σε αποκατάσταση στοιχειωδών αστικοδημοκρατικών ελευθεριών που είχαν κουρελιαστεί αυτά τα χρόνια.
Αλλά: Τα όρια της δημοκρατίας και των ελευθεριών που επαγγέλλεται η Αριστερά νομίζουμε ότι πάνε πολύ πιο πέρα από τον στενό κορσέ του αστικού Συντάγματος, για την εφαρμογή του οποίου βούρκωσε ο πρωθυπουργός.
Και – για να προλάβουμε διάφορους «αριστερούς» της μόδας – τονίζουμε ότι αυτή μας η επισήμανση δεν υποτιμά το ειλικρινές και το ανθρώπινο της φόρτισης του πρωθυπουργού, ούτε πολύ περισσότερο την σημασία της αποκατάστασης των κουρελιασμένων αστικοδημοκρατικών ελευθεριών, για τις οποίες οι κομμουνιστές έχουν δώσει και τη ζωή τους.
***
Ο κ.Τσίπρας
και η κυβέρνηση του έχει ένα εύκολο και ένα δύσκολο έργο. Το εύκολο έργο είναι να συγκρίνεται με τους προηγούμενους.
Η σύγκριση αυτή υπέρ του κ.Τσίπρα είναι καταλυτική και αδιαμφισβήτητη.
Μόνο η αναφορά του στην διεκδίκηση των γερμανικών κατοχικών οφειλών είναι αρκετή για να κρύβονται στα λαγούμια οι ασπάλακες του «πατριωτισμού».
Την υπεροχή αυτή την αποδεικνύει, άλλωστε, η ανάταση από την οποία εμφορείται το λαϊκό αίσθημα μετά τις εκλογές. Αλλά κάποια στιγμή η ευκολία αυτή θα τελειώσει.
Μιας και το να συγκρίνεσαι με αυτούς τους απίθανους, που έριξαν τον λαό στην άβυσσο και την χώρα στην ταπείνωση, από ένα σημείο και μετά θα μοιάζει σαν να «κλέβεις εκκλησία».
Το δύσκολο βρίσκεται στην σύγκριση του ΣΥΡΙΖΑ με τον εαυτό του. Με εκείνα δηλαδή που ως κόμμα πιστεύει και υποστηρίζει και τα οποία θα αναμετρηθούν με εκείνα που υπόσχεται .
Εξηγούμαστε:
Ο κ.Τσίπρας επανέλαβε προχτές την πίστη του στους κανόνες της ΕΕ, και στο πλαίσιο αυτής της πίστης μίλησε για μια Ελλάδα που «θέλει να εξυπηρετήσει το χρέος της».
Καμία αναφορά στη λέξη «διαγραφή».
Αλλά η Ελλάδα που αξίζει στον ελληνικό λαό είναι εκείνη που η κυρία Μέρκελ θα της κάνει «ευκολίες πληρωμής» για ένα χρέος επαχθές, επονείδιστο και παράνομο, που ο ελληνικός λαός αφενός δεν το χρωστάει και αφετέρου το έχει πληρώσει 20 φορές;
Ο κ.Τσίπρας επανέλαβε την πίστη του στους κανόνες της ΕΕ λέγοντας ότι η κρίση η ελληνική είναι ευρωπαϊκή και άρα και η λύση θα είναι ευρωπαϊκή.
Μόνο που η κρίση (η ελληνική, η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια) είναι καπιταλιστική.
Και «λύση» της καπιταλιστικής κρίσης στον καπιταλισμό και στα όργανά του ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ. «Μερεμέτια», ίσως.
Αναβολή της νέας κρίσης, ίσως. Αλλά «λύση» ποτέ.
Ειδάλλως το αγαπημένο στον κ.Βαρουφάκη «New Deal» του Ρούσβελτ δεν θα είχε την ανάγκη ενός Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για την αναστροφή της Ύφεσης.
Ο πρωθυπουργός μίλησε για σεβασμό στις ιδρυτικές συνθήκες της ΕΕ, στο «σύμφωνο του ευρώ», στο «σύμφωνο σταθερότητας», επαναλαμβάνοντας, όμως, ότι δεν θα γίνει σεβαστή η λιτότητα, με το επιχείρημα ότι αυτή δεν περιλαμβάνεται στις ιδρυτικές διατάξεις της ΕΕ.
Μόνο που τα πράγματα είναι… ελαφρώς διαφορετικά:
Το «σύμφωνο του ευρώ», το «σύμφωνο σταθερότητας» - και όλα αυτά που η κυβέρνηση λέει ότι τα σέβεται - δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ίδια τη λιτότητα.
Ο κ.Τσίπρας δεν αμφιβάλουμε καθόλου ότι το πιστεύει όταν διακηρύσσει ότι η κυβέρνησή του δεν θα διαπραγματευτεί την εθνική κυριαρχία.
Και ποιός είναι τόσο τυφλός να μη βλέπει ότι ο λαός μας διψούσε να το ακούσει αυτό από έναν πρωθυπουργό, μετά από τη δοκιμασία που υπέστη όλα αυτά τα χρόνια να τον έχουν υποβάλει «υπό το αγγλικό δίκαιο» τα εγχώρια ανδρείκελα της τρόικας.
Όμως ο λαός μας έχει την ανάγκη και να ζήσει πραγματικά έτσι: Περήφανος. Συμβιβάζεται, άραγε, η ολόκληρη εθνική κυριαρχία με το σεβασμό στους θεσπισμένους εντός της ΕΕ κανόνες «εποπτείας και επιτήρησης»;
Ο πρωθυπουργός είπε ότι η Ελλάδα ως ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να έχει ανθρώπους που πεινάνε. Σωστή προσέγγιση.
Μόνο που σε μια Ελλάδα μέλος της ΕΕ πώς θα ήταν δυνατόν να μην υπάρχουν και Έλληνες ανάμεσα στα υπόλοιπα 30 εκατομμύρια άνεργους και στα 100 εκατομμύρια φτωχούς των λαών της ΕΕ που πεινάνε;
***
Το ζητούμενο δηλαδή είναι να στηρίξει η κυβέρνηση το λαό. Και τα δίκαιά του. Ίσχυε πάντα. Ισχύει και τώρα.
Υστερόγραφο 2ο: Ο κ.Βαρουφάκης, εκείνο που δήλωσε ότι βλέπει στην ΕΕ είναι μια κατάσταση φόβου σαν εκείνον που, όπως είπε, επέβαλλε η Σοβιετική Ένωση.
Πολύ ενδιαφέρουσα και εξόχως αριστερή παρομοίωση. Ειδικά όταν διατυπώνεται παραμονή της διαπραγμάτευσης με την Μέρκελ.
Και μάλιστα σε συνθήκες επιβολής στην Ευρώπη από τη Γερμανία ενός καθεστώτος 4ου Ράιχ…
ΠΗΓΗ. enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου