ΚΥΡΙΑΚΗ 7-12-2014
Ανθρωποι κάθε ηλικίας στις ουρές του ΟΑΕΔ
Πώς και γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση θέλει να ανεβάσει στο 75% το ποσοστό απασχόλησης στις ηλικίες 20-64 μέχρι το 2020
Την περασμένη εβδομάδα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΚ) υιοθέτησε ψήφισμα «για την απασχόληση και τις κοινωνικές πτυχές της στρατηγικής "Ευρώπη 2020"».
Το ψήφισμα περιέχει αποκαλυπτικά στοιχεία για την πορεία υλοποίησης της στρατηγικής της ΕΕ, η οποία από το 2010 και μετά διαδέχτηκε τη «Στρατηγική της Λισαβόνας».
Τα στοιχεία επαληθεύουν τις αντιφάσεις του συστήματος και το αδιέξοδο που συνεπάγεται για τους εργαζόμενους και το λαό ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.
Ταυτόχρονα, αποκαλύπτεται το βαθιά αντιδραστικό περιεχόμενο των μέτρων που παίρνονται σε όλη την ΕΕ, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι για την ανάπτυξη και την απασχόληση.
Θυμίζουμε ότι η «Ευρώπη 2020» είναι η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την ανάπτυξη και την απασχόληση, που ξεκίνησε το 2010, με ορίζοντα το 2020.
Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπο της ΕΕ, «στόχος της δεν είναι απλώς η αντιμετώπιση της κρίσης (...), αλλά και των μειονεκτημάτων του αναπτυξιακού μας μοντέλου, καθώς και η δημιουργία των συνθηκών για μια έξυπνη, βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη».
Σε επίπεδο ΕΕ, έχουν τεθεί πέντε πρωταρχικοί στόχοι που πρέπει να επιτευχθούν μέχρι το τέλος του 2020. Οι στόχοι αυτοί αφορούν την απασχόληση, την έρευνα και την ανάπτυξη, το κλίμα/την ενέργεια, την εκπαίδευση, την κοινωνική ένταξη και τη μείωση της φτώχειας.
Μεταξύ άλλων, η στρατηγική βάζει στόχο μέχρι το 2020 να ανέβει στο 75% το ποσοστό απασχόλησης στην ηλικιακή κατηγορία 20-64 ετών.
Αριθμητικά, αυτό ισοδυναμεί με 16 εκατομμύρια επιπλέον απασχολούμενους στα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Τι είναι αυτό που τους «καίει» πραγματικά και θέλουν να αυξήσουν το ποσοστό της απασχόλησης; Τα κείμενά τους δεν κρύβουν λόγια. Σύμφωνα με αυτά:
Τι
φαίνεται από τα παραπάνω;
Πρώτον, ότι ο στόχος για αύξηση της απασχόλησης είναι άμεσα συνδεδεμένος με τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας της ΕΕ, σε σύγκριση μάλιστα με τους βασικούς «αντιπάλους» της, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Καθόλου τυχαία, η ΕΕ διαπιστώνει ότι εκεί που τα ποσοστά απασχόλησης είναι πιο αυξημένα, η οικονομία είναι πιο ανταγωνιστική.
Ο «καημός» βέβαια της ΕΕ και κάθε άλλης καπιταλιστικής οικονομίας δεν είναι να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους «ικανούς προς εργασία», όπως παρουσιάζονται στις στατιστικές τους. Αλλωστε, ακόμα και ο ορισμός που δίνουν στην έννοια του «απασχολούμενου», δεν αφήνει περιθώρια να παρερμηνευτούν οι προθέσεις τους.
Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, που αναπαράγει τους ορισμούς της Eurostat, απασχολούμενοι θεωρούνται «τα άτομα ηλικίας 15 ετών και άνω, τα οποία την εβδομάδα αναφοράς είτε εργάστηκαν έστω και μία ώρα με σκοπό την αμοιβή ή το κέρδος, είτε εργάστηκαν στην οικογενειακή επιχείρηση, είτε δεν εργάστηκαν αλλά είχαν μια εργασία ή επιχείρηση από την οποία απουσίαζαν προσωρινά».
Με βάση τα παραπάνω, στους άνεργους εντάσσονται «τα άτομα ηλικίας 15-74 ετών που δε χαρακτηρίστηκαν ως απασχολούμενοι, ήταν άμεσα διαθέσιμα για εργασία και είτε αναζητούσαν ενεργά εργασία τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες είτε έχουν βρει εργασία που θα αναλάβουν μέσα στους επόμενους τρεις μήνες».
Συνεπώς, αύξηση της απασχόλησης σημαίνει αύξηση του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που μεταπηδάει ή έχει τα «προσόντα» να μεταπηδήσει από την κατηγορία του ανέργου στην κατηγορία του «απασχολήσιμου», ανεξάρτητα αν εργάζεται μια ή οκτώ ώρες την ημέρα, μια ή έξι μέρες τη βδομάδα, μια ή τέσσερις εβδομάδες το μήνα και πάει λέγοντας.
Αυτό συμβαίνει βέβαια επειδή η άναρχη καπιταλιστική παραγωγή δεν μπορεί και δε θέλει να εξαλείψει την ανεργία, είτε η οικονομία βρίσκεται σε ανάπτυξη, είτε σε κρίση.
Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να εξασφαλίσει πλήρη και σταθερή εργασία για όλους. Επομένως, αλλού είναι ο καημός τους όταν μιλάνε για αύξηση της απασχόλησης.
Το ενδιαφέρον τους συνδέεται άμεσα με τις ανάγκες των μονοπωλίων τόσο σε εργατικό δυναμικό, όσο και σε «εφεδρικό στρατό», που αποτελείται από τους άνεργους και αξιοποιείται πολλαπλά, ανάλογα με τη συγκυρία και τα σκαμπανεβάσματα της παραγωγής.
ΠΗΓΗ. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Ανθρωποι κάθε ηλικίας στις ουρές του ΟΑΕΔ
Πώς και γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση θέλει να ανεβάσει στο 75% το ποσοστό απασχόλησης στις ηλικίες 20-64 μέχρι το 2020
Την περασμένη εβδομάδα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΚ) υιοθέτησε ψήφισμα «για την απασχόληση και τις κοινωνικές πτυχές της στρατηγικής "Ευρώπη 2020"».
Το ψήφισμα περιέχει αποκαλυπτικά στοιχεία για την πορεία υλοποίησης της στρατηγικής της ΕΕ, η οποία από το 2010 και μετά διαδέχτηκε τη «Στρατηγική της Λισαβόνας».
Τα στοιχεία επαληθεύουν τις αντιφάσεις του συστήματος και το αδιέξοδο που συνεπάγεται για τους εργαζόμενους και το λαό ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.
Ταυτόχρονα, αποκαλύπτεται το βαθιά αντιδραστικό περιεχόμενο των μέτρων που παίρνονται σε όλη την ΕΕ, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι για την ανάπτυξη και την απασχόληση.
Θυμίζουμε ότι η «Ευρώπη 2020» είναι η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την ανάπτυξη και την απασχόληση, που ξεκίνησε το 2010, με ορίζοντα το 2020.
Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπο της ΕΕ, «στόχος της δεν είναι απλώς η αντιμετώπιση της κρίσης (...), αλλά και των μειονεκτημάτων του αναπτυξιακού μας μοντέλου, καθώς και η δημιουργία των συνθηκών για μια έξυπνη, βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη».
Σε επίπεδο ΕΕ, έχουν τεθεί πέντε πρωταρχικοί στόχοι που πρέπει να επιτευχθούν μέχρι το τέλος του 2020. Οι στόχοι αυτοί αφορούν την απασχόληση, την έρευνα και την ανάπτυξη, το κλίμα/την ενέργεια, την εκπαίδευση, την κοινωνική ένταξη και τη μείωση της φτώχειας.
Μεταξύ άλλων, η στρατηγική βάζει στόχο μέχρι το 2020 να ανέβει στο 75% το ποσοστό απασχόλησης στην ηλικιακή κατηγορία 20-64 ετών.
Αριθμητικά, αυτό ισοδυναμεί με 16 εκατομμύρια επιπλέον απασχολούμενους στα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Τι είναι αυτό που τους «καίει» πραγματικά και θέλουν να αυξήσουν το ποσοστό της απασχόλησης; Τα κείμενά τους δεν κρύβουν λόγια. Σύμφωνα με αυτά:
- Το εργατικό δυναμικό της Ευρώπης συρρικνώνεται ως αποτέλεσμα των δημογραφικών αλλαγών - λιγότεροι εργαζόμενοι συντηρούν έναν ολοένα μεγαλύτερο αριθμό ανενεργών ατόμων.
- Το ποσοστό απασχόλησης είναι ιδιαίτερα χαμηλό για τις γυναίκες (63% έναντι 76% για τους άνδρες ηλικίας 20-64) και για τους εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας, 55-64 ετών (46% έναντι 62% στις ΗΠΑ και την Ιαπωνία).
- Οι Ευρωπαίοι εργάζονται λίγες ώρες - κατά 10% λιγότερες σε σύγκριση με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία.
- Η οικονομική κρίση προκάλεσε υψηλή ανεργία ανάμεσα στους νέους -πάνω από 21%- και έκανε δυσκολότερη την εύρεση εργασίας για τους ανέργους.
- Στην ΕΕ, περίπου 80 εκατομμύρια άτομα έχουν ελάχιστες ή βασικές δεξιότητες και επωφελούνται λιγότερο από τις δυνατότητες της διά βίου μάθησης σε σχέση με τα πιο μορφωμένα άτομα.
- Εως το 2020, 16 εκατ. περισσότερες θέσεις εργασίας θα απαιτούν υψηλά προσόντα, ενώ οι θέσεις εργασίας που απαιτούν ειδίκευση χαμηλού επιπέδου θα μειωθούν κατά 12 εκατομμύρια. Η απόκτηση και τελειοποίηση νέων δεξιοτήτων είναι όλο και πιο σημαντικές.
Τι λένε και τι εννοούν
Πρώτον, ότι ο στόχος για αύξηση της απασχόλησης είναι άμεσα συνδεδεμένος με τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας της ΕΕ, σε σύγκριση μάλιστα με τους βασικούς «αντιπάλους» της, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Καθόλου τυχαία, η ΕΕ διαπιστώνει ότι εκεί που τα ποσοστά απασχόλησης είναι πιο αυξημένα, η οικονομία είναι πιο ανταγωνιστική.
Ο «καημός» βέβαια της ΕΕ και κάθε άλλης καπιταλιστικής οικονομίας δεν είναι να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους «ικανούς προς εργασία», όπως παρουσιάζονται στις στατιστικές τους. Αλλωστε, ακόμα και ο ορισμός που δίνουν στην έννοια του «απασχολούμενου», δεν αφήνει περιθώρια να παρερμηνευτούν οι προθέσεις τους.
Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, που αναπαράγει τους ορισμούς της Eurostat, απασχολούμενοι θεωρούνται «τα άτομα ηλικίας 15 ετών και άνω, τα οποία την εβδομάδα αναφοράς είτε εργάστηκαν έστω και μία ώρα με σκοπό την αμοιβή ή το κέρδος, είτε εργάστηκαν στην οικογενειακή επιχείρηση, είτε δεν εργάστηκαν αλλά είχαν μια εργασία ή επιχείρηση από την οποία απουσίαζαν προσωρινά».
Με βάση τα παραπάνω, στους άνεργους εντάσσονται «τα άτομα ηλικίας 15-74 ετών που δε χαρακτηρίστηκαν ως απασχολούμενοι, ήταν άμεσα διαθέσιμα για εργασία και είτε αναζητούσαν ενεργά εργασία τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες είτε έχουν βρει εργασία που θα αναλάβουν μέσα στους επόμενους τρεις μήνες».
Συνεπώς, αύξηση της απασχόλησης σημαίνει αύξηση του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που μεταπηδάει ή έχει τα «προσόντα» να μεταπηδήσει από την κατηγορία του ανέργου στην κατηγορία του «απασχολήσιμου», ανεξάρτητα αν εργάζεται μια ή οκτώ ώρες την ημέρα, μια ή έξι μέρες τη βδομάδα, μια ή τέσσερις εβδομάδες το μήνα και πάει λέγοντας.
Αυτό συμβαίνει βέβαια επειδή η άναρχη καπιταλιστική παραγωγή δεν μπορεί και δε θέλει να εξαλείψει την ανεργία, είτε η οικονομία βρίσκεται σε ανάπτυξη, είτε σε κρίση.
Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να εξασφαλίσει πλήρη και σταθερή εργασία για όλους. Επομένως, αλλού είναι ο καημός τους όταν μιλάνε για αύξηση της απασχόλησης.
Το ενδιαφέρον τους συνδέεται άμεσα με τις ανάγκες των μονοπωλίων τόσο σε εργατικό δυναμικό, όσο και σε «εφεδρικό στρατό», που αποτελείται από τους άνεργους και αξιοποιείται πολλαπλά, ανάλογα με τη συγκυρία και τα σκαμπανεβάσματα της παραγωγής.
ΠΗΓΗ. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου