Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Επαναστατική και ανώδυνη μέθοδος αντιμετώπισης της οστεοαρθρίτιδας ισχίου

ΚΥΡΙΑΚΗ 23-11-2014




Η άρθρωση του ισχίου, συνδέοντας τα κάτω άκρα με τον κορμό, είναι απαραίτητη για όλες τις κινήσεις, από τις πιο απλές έως τις πιο πολύπλοκες, που σχετίζονται με τις καθημερινές δραστηριότητες. 

Η σωστή λειτουργία της είναι επομένως αναγκαία για μια φυσιολογική ζωή. 
 



Το ισχίο αποτελείται από ένα σφαιρικό τμήμα -την κεφαλή του μηριαίου οστού- και μια κοίλη υποδοχή - την κοτύλη της πυέλου (λεκάνης). 
Η σφαιρική κεφαλή του μηριαίου περιστρέφεται ελεύθερα μέσα στην κοτύλη. Για να μη δημιουργούνται τριβές, η περιοχή καλύπτεται από ένα λείο, γυαλιστερό ιστό -το χόνδρο- και από μία μικρή ποσότητα αρθρικού υγρού, που δρα σαν λιπαντικό στην κίνηση της άρθρωσης.

Η οστεοαρθρίτιδα του ισχίου είναι μια χρόνια εκφυλιστική νόσος, η οποία εκδηλώνεται ως αποτέλεσμα της φθοράς του χόνδρου που καλύπτει τις αρθρικές επιφάνειες. Προκαλούνται έτσι δυσκαμψία και χωλότητα κατά τη βάδιση, ενώ σταδιακά εμφανίζεται πόνος, που γίνεται αισθητός στη βουβωνική περιοχή ή στην πρόσθια επιφάνεια του μηρού και αντανακλά μερικές φορές στο γόνατο.


Με όλα αυτά, περιορίζεται σημαντικά η δραστηριότητα του ασθενούς. Μελέτες παγκοσμίως δείχνουν ότι το 10% του πληθυσμού διεθνώς υποφέρει από οστεοαρθρίτιδα. 

Στα αρχικά στάδια το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με φαρμακευτική αγωγή, αργότερα όμως αυτή πλέον δεν επαρκεί και τότε καθίσταται αναγκαία η χειρουργική αντιμετώπιση, με ολική αρθροπλαστική του ισχίου. 


Η επιτυχής έκβαση της επέμβασης επιτρέπει στον πάσχοντα να αποκτήσει και πάλι μια φυσιολογική ζωή.
Με την ολική αρθροπλαστική γίνεται αντικατάσταση του κατεστραμμένου οστού και του χόνδρου της άρθρωσης με μια τεχνητή άρθρωση, που περιλαμβάνει ένα μηριαίο στυλεό με κεφαλή και ένα κυπέλλιο κοτύλης. 


Υπάρχουν διάφορες μέθοδοι πραγματοποίησης της επέμβασης, οι οποίες διακρίνονται μεταξύ τους κυρίως ανάλογα με τον τρόπο προσπέλασης, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο ο χειρουργός φθάνει στην άρθρωση.

Οι κλασικές μέθοδοι, που χρησιμοποιούν πλάγια ή οπίσθια προσπέλαση, απαιτούν μεγάλες χειρουργικές τομές, με σημαντικό τραυματισμό των μαλακών μορίων. 

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αντίστοιχα μεγάλη απώλεια αίματος κατά τη διάρκεια της επέμβασης, που καθιστά κατά κανόνα αναγκαία τη μετάγγιση τουλάχιστον μίας μονάδας αίματος.

Μετεγχειρητικά, ο ασθενής μπορεί να υποφέρει από πόνο, αλλά το κύριο πρόβλημα είναι ότι θα πρέπει για διάστημα περίπου έξι εβδομάδων, μέχρι να επουλωθούν τα τραυματισμένα μαλακά μόρια, να κινείται πολύ επιφυλακτικά και οπωσδήποτε με κάποιο βοήθημα, όπως μπαστούνι ή «Π».


Με την καινοτόμο μέθοδο ελάχιστης επεμβατικότητας ASI (Anterior Supine Intermuscular), που εφαρμόζεται από τον κ. Ιωάννη Τσαρούχα, διευθυντή Ορθοπαιδικής Κλινικής στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, επιταχύνεται θεαματικά η ανάρρωση των ασθενών, ενώ συγχρόνως μειώνονται οι επιπλοκές.


Το πρωτοποριακό στοιχείο είναι ο ελάχιστος τραυματισμός των μαλακών μορίων. Η τομή στο δέρμα είναι πρόσθια, πολύ μικρή, με μήκος μόλις 6-7 εκατοστά. Αποφεύγεται η διατομή μυών και τενόντων και η διάρκεια της επέμβασης είναι περίπου μιάμιση ώρα. 


Ετσι, περιορίζεται η απώλεια αίματος και, όταν ο ασθενής έχει φυσιολογικό αιματοκρίτη, είναι πολύ σπάνιο να χρειαστεί μετάγγιση. 
Ο μετεγχειρητικός πόνος ελαχιστοποιείται και ο ασθενής μπορεί άμεσα να σηκωθεί και να περπατήσει.
Ανάλογα με τη φυσική του κατάσταση, μπορεί εξαρχής να μη χρειαστεί κανένα βοήθημα. 

Η διάρκεια νοσηλείας περιορίζεται σε τρεις έως τέσσερις ημέρες. Ο κίνδυνος εξαρθρήματος σχεδόν εξαλείφεται, καθώς δεν τραυματίζονται οι μύες. 

Με την ταχεία κινητοποίηση μειώνεται σημαντικά ο κίνδυνος σοβαρών επιπλοκών, όπως η θρόμβωση και η πνευμονική εμβολή. 
Ο ασθενής επανεντάσσεται γρηγορότερα στις καθημερινές δραστηριότητες και σε μια φυσιολογική ζωή. 
Ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι η τεχνική ASI ενδείκνυται ειδικά σε υπέρβαρους ασθενείς, για τους οποίους οι άλλες τεχνικές σχετίζονται με σημαντικά προβλήματα. 

Εκτός όμως από τα προφανή πλεονεκτήματα της τεχνικής ASI σε σχέση με τις συμβατικές τεχνικές αρθροπλαστικής ισχίου, η ASI υπερέχει σημαντικά και σε σχέση με τις πρώτες τεχνικές ελάχιστης επεμβατικότητας που χρησιμοποιήθηκαν.


Οι τεχνικές αυτές, προκειμένου να λύσουν το πρόβλημα της προσπέλασης μιας μεγάλης άρθρωσης μέσα από μια μικρή τομή, χρησιμοποιούσαν ειδικά μηχανήματα έλξης, που μπορούσαν να προκαλέσουν παροδική παράλυση νευρικών στελεχών και κάταγμα μηριαίου ή ποδοκνημικής, ενώ δεν επέτρεπαν τον έλεγχο του ισοσκελισμού (το πόδι να γίνει ίδιο σε μήκος με το άλλο). 


Δεν μπορούσαν, εξάλλου, να εφαρμοσθούν σε ασθενείς στους οποίους είχε προηγηθεί ολική αρθροπλαστική γόνατος στο ίδιο πόδι, γιατί υπήρχε κίνδυνος εξαρθρήματος της ολικής αρθροπλαστικής του γόνατος ή και περιπροθετικού κατάγματος.

Η μέθοδος ASI έδωσε λύση στα προβλήματα αυτά, καθώς δεν χρησιμοποιεί μηχανική έλξη, αφήνοντας τα πόδια του ασθενούς ελεύθερα. 


Εξασφαλίζεται έτσι ο διεγχειρητικός έλεγχος του ισoσκελισμού των κάτω άκρων, ενώ οπωσδήποτε αποφεύγονται διεγεχειρητικά κατάγματα ή άλλες πιθανές επιπλοκές από τα μαλακά μόρια. 

Τέλος, οι ασθενείς που έχουν νωρίτερα υποβληθεί σε ολική αρθροπλαστική γόνατος, δεν διατρέχουν κανένα πρόσθετο κίνδυνο.

Η ολική αρθροπλαστική ισχίου με την τεχνική ASI δεν δίνει απλώς τη λύση στο πρόβλημα του ασθενούς, το λύνει εύκολα και γρήγορα.

 


Δρ Ιωάννης Τσαρούχας
Διευθυντής Ορθοπεδικού Ιατρικού Αθηνών




ΠΗΓΗ. e-typos.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου