ΔΕΥΤΕΡΑ 24-11-2014
Μόλις τρείς μέρες απομένουν μέχρι την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 27 Νοέμβρη.
Στα τελευταία αυτά εικοσιτετράωρα, δεν πρέπει να μείνει εργοστάσιο, επιχείρηση, γραφείο, δημόσια υπηρεσία, σπουδαστήριο και γειτονιά, που να μη φτάσει το μήνυμα της απεργίας.
Για να δοθεί απάντηση στην αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική, στη βάρβαρη λαίλαπα που καταστρέφει τα λαϊκά στρώματα.
Απάντηση στα νέα, ακόμα πιο επώδυνα μέτρα που σχεδιάζουν κυβέρνηση και τρόικα.
Αυτές τις τελευταίες ώρες, όλοι στο πόδι! Ο καθένας στο πόστο του.
Την Πέμπτη, κανένας στη δουλειά. Ολοι και όλες στην απεργία. Ολοι, στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ!
Είναι μια κρίσιμη αναμέτρηση, μια δύσκολη μάχη. Εργοδοσία και κυβέρνηση έχουν κινητοποιήσει «θεούς και δαίμονες», για να φοβίσουν, να εκβιάσουν και να τρομοκρατήσουν. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός τούς κάνει αβάντα.
Βάζει εμπόδια παντού στην προπαγάνδιση και στην οργάνωση της απεργίας. Στις περισσότερες οργανώσεις όπου πλειοψηφεί, δεν έχουν συνεδριάσει ούτε τα ΔΣ με θέμα την απεργία, ενώ φρενάρουν και όποια προσπάθεια γίνεται να συζητηθεί η κινητοποίηση σε Γενικές Συνελεύσεις, να γίνει η οργάνωσή της υπόθεση των ίδιων των εργαζόμενων.
Ομως, παρά τις αντιξοότητες, η εργατική τάξη διαθέτει τα δικά της όπλα.
Οπλα δοκιμασμένα στους πολύχρονους αγώνες της, στο καμίνι της ταξικής πάλης. Ποτέ, άλλωστε, η απεργία δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Και ποτέ δεν κρίθηκε στα «σαλόνια» των κοινωνικών διαλόγων με τους εργοδότες.
Γι' αυτό στις πλάτες των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, στους συνεπείς συνδικαλιστές που τιμάνε το ρόλο τους, στους αγωνιστές εργάτες που κατανοούν την ανάγκη να δοθεί τώρα, ενωτική μαζική απάντηση, να υπάρξει σύγκρουση με την αντεργατική επίθεση, πέφτουν μεγάλες ευθύνες.
Μέχρι την Τετάρτη το βράδυ, να μη χαθεί ούτε λεπτό.
Με την προκήρυξη στο χέρι, την ανακοίνωση του σωματείου, την αφίσα, σε εξορμήσεις, συσκέψεις, γενικές συνελεύσεις, μέχρι την τελευταία στιγμή, να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια. Και την Πέμπτη το πρωί, με όλες τις δυνάμεις στις απεργιακές φρουρές. Με τις ντουντούκες, να «οργώσουμε» τις γειτονιές.
Η οργή και η αγανάκτηση για τα δραματικά προβλήματα που βιώνει η λαϊκή οικογένεια, να γίνει θέληση και απόφαση για δράση και συμμετοχή. Δύναμη και όπλο στην πάλη των εργαζομένων.
Γιατί, χωρίς την οργανωμένη και καθημερινή πάλη των ίδιων των εργαζομένων, τίποτα ουσιαστικό δε θ' αλλάξει στη ζωή τους. Τίποτα δε θα μας χαρίσουν, όπως και τίποτα ποτέ δε χαρίστηκε. Δεν υπάρχουν ούτε παλιοί, ούτε νεοφώτιστοι «σωτήρες».
Οι εργάτες και οι εργάτριες δεν πρέπει να πέσουν στη «φάκα» της αναμονής. Κάθε λεπτό χωρίς σύγκρουση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση, μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, είναι χρόνος που πάει χαμένος για την εργατική τάξη. Είναι χρόνος που «δουλεύει» υπέρ της διαιώνισης και μονιμοποίησης των βάρβαρων μέτρων.
Αντίθετα, κάθε μάχη που δίνεται, μικρή ή μεγάλη, όταν σημαδεύει σωστά τον ταξικό αντίπαλο, είναι κέρδος για τους εργάτες. Είναι όφελος για ολόκληρη την εργατική τάξη, ακόμα και όταν δε δίνει άμεσο αποτέλεσμα.
Γι'
αυτό, όσοι παραπέμπουν τη λύση των λαϊκών προβλημάτων στο απροσδιόριστο
μέλλον της καπιταλιστικής «ανασυγκρότησης», όσοι επενδύουν στις κάλπες
και στα «μηνύματά τους», όσοι σκόπιμα θέλουν να επιβάλουν «σιωπητήριο
αγώνων», εν αναμονή της εναλλαγής στους κυβερνητικούς θώκους,
υπονομεύουν τα λαϊκά συμφέροντα, αφοπλίζουν το κίνημα, το μετατρέπουν σε
όμηρο αυταπατών.
Η στάση τους είναι βούτυρο στο ψωμί των μεγάλων συμφερόντων, αντικειμενικά ενισχύει την εξουσία των μονοπωλιακών ομίλων, για να συνεχίσουν απτόητοι, και χωρίς το παραμικρό εργατικό εμπόδιο, την επίθεσή τους.
Και φαίνεται ότι μπροστά στην Πανεργατική Πανελλαδική Απεργία, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου, έχουν αναλάβει τη δική τους εργολαβία. Ετσι, αφού έκαναν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να υπονομεύσουν το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη, χωρίς να το πετύχουν, συνεχίζουν ακάθεκτοι το διαλυτικό τους ρόλο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ολόκληρα Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες ούτε ανακοίνωση δεν είχαν βγάλει, λίγες μόλις μέρες πριν από την απεργία. Ενδεικτικό, αλλά αποκαλυπτικό είναι και το γεγονός ότι στη ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ συνεδριάζει μόλις αύριο η διοίκησή της, δηλαδή δύο μέρες πριν από την απεργία!
Για ποια, λοιπόν, «οργάνωση» της απεργίας από τέτοιες δυνάμεις μπορεί να μιλήσει κανείς; Δε μιλάνε καν για το γεγονός της απεργίας στους τόπους δουλειάς και όταν εμφανίζονται, είναι για να χύσουν το δηλητήριο της μοιρολατρίας και της απογοήτευσης. Προβάλλουν όχι τη δύναμη του αγώνα, αλλά αποκλειστικά τις δυσκολίες, για να βάλουν εμπόδια στην οργάνωση και την επιτυχία της.
Εξίσου επικίνδυνοι είναι και εκείνοι που ανοιχτά συμπλέουν και αναπαράγουν όλα τα ιδεολογήματα της εργοδοσίας. Ετσι, προχτές η ΟΤΟΕ, αφού θυμήθηκε την απεργία, έβγαλε μια τυπική ανακοίνωση, με την οποία κάνει γνωστό πως «είμαστε έτοιμοι να συμβάλουμε με τις δικές μας δυνάμεις σε μια κοινή προσπάθεια ανάταξης της οικονομίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας...».
Μαζί, λοιπόν, τραπεζοϋπάλληλοι και τραπεζίτες για την «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας»! Για την «ανάπτυξη» που υπόσχεται η κυβέρνηση, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση... με το δικό της «μείγμα». Μια τέτοια «ετοιμότητα» τη ζηλεύουν και οι τραπεζίτες!
Οταν, λοιπόν, τέτοια είναι τα συνθήματα που ρίχνει ένα συνδικάτο, δεν είναι περίεργο που μεγάλος φαρμακοβιομήχανος σε δημόσια εκδήλωση αναρωτιέται:
«Τι νόημα έχει η απεργία;» Πράγματι, αν οι στόχοι του εργατικού κινήματος είναι ίδιοι με της κυβέρνησης, του ΣΕΒ και των τραπεζιτών, ενάντια άραγε σε ποιους γίνεται η απεργία; Ποια είναι τα συμφέροντα που αντιμάχονται τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργατών; Ποιος τελικά είναι ο αντίπαλος;
Να, λοιπόν, που ενώ για τα μάτια του κόσμου απευθύνουν κάλεσμα στην απεργία, την ίδια στιγμή τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια των απεργών, την εκφυλίζουν και επιχειρούν να τη φέρουν στα μέτρα τους.
Να στομώσουν τις ταξικές της αιχμές, το σκοπό που πρέπει να υπηρετήσει, δηλαδή την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, της νέας γενιάς που βιώνει το δικό της Γολγοθά, των γυναικών και των συνταξιούχων.
Οι
εργάτες έχοντας απέναντί τους την εργοδοσία και την κυβέρνηση, πρέπει
ταυτόχρονα να θωρακίσουν τα νώτα τους.
Να αντιμετωπίσουν τις τρικλοποδιές που τους βάζουν οι δυνάμεις εκείνες μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που, με τη στρατηγική τους, στέκονται εμπόδιο στη χειραφέτηση της εργατικής τάξης, αποπροσανατολίζουν και αποδυναμώνουν τους αγώνες της.
Γι' αυτό, ρίχνοντας όλες τις δυνάμεις για την επιτυχία της απεργίας, σημαίνοντας λαϊκό συναγερμό απ' άκρη σ' άκρη της χώρας, με πίστη στη δύναμη του συλλογικού αγώνα, στις αστείρευτες δυνάμεις της λαϊκής πάλης, οι εργάτες πρέπει να ξεκαθαρίζουν ακόμα πιο αποφασιστικά το περιεχόμενο και την κατεύθυνση των αγώνων τους, να απαλλάσσονται από τα ιδεολογικά βαρίδια που τους κρατάνε δέσμιους στα αστικά ιδεολογήματα.
Γιατί σήμερα προβάλλει ακόμα πιο καθαρά ότι κανένα εργατικό δικαίωμα δεν μπορεί να κρατηθεί, κανένα νέο μέτρο δεν μπορεί να εμποδιστεί και κανένας δρόμος δεν μπορεί να ανοίξει για ουσιαστικές αλλαγές, χωρίς αποφασιστική πάλη κατά της εργοδοσίας και των πολιτικών της εκπροσώπων, χωρίς πάλη κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που διευθύνει την ταξική επίθεση των μονοπωλίων.
ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Μόλις τρείς μέρες απομένουν μέχρι την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 27 Νοέμβρη.
Στα τελευταία αυτά εικοσιτετράωρα, δεν πρέπει να μείνει εργοστάσιο, επιχείρηση, γραφείο, δημόσια υπηρεσία, σπουδαστήριο και γειτονιά, που να μη φτάσει το μήνυμα της απεργίας.
Για να δοθεί απάντηση στην αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική, στη βάρβαρη λαίλαπα που καταστρέφει τα λαϊκά στρώματα.
Απάντηση στα νέα, ακόμα πιο επώδυνα μέτρα που σχεδιάζουν κυβέρνηση και τρόικα.
Αυτές τις τελευταίες ώρες, όλοι στο πόδι! Ο καθένας στο πόστο του.
Την Πέμπτη, κανένας στη δουλειά. Ολοι και όλες στην απεργία. Ολοι, στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ!
Είναι μια κρίσιμη αναμέτρηση, μια δύσκολη μάχη. Εργοδοσία και κυβέρνηση έχουν κινητοποιήσει «θεούς και δαίμονες», για να φοβίσουν, να εκβιάσουν και να τρομοκρατήσουν. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός τούς κάνει αβάντα.
Βάζει εμπόδια παντού στην προπαγάνδιση και στην οργάνωση της απεργίας. Στις περισσότερες οργανώσεις όπου πλειοψηφεί, δεν έχουν συνεδριάσει ούτε τα ΔΣ με θέμα την απεργία, ενώ φρενάρουν και όποια προσπάθεια γίνεται να συζητηθεί η κινητοποίηση σε Γενικές Συνελεύσεις, να γίνει η οργάνωσή της υπόθεση των ίδιων των εργαζόμενων.
Ομως, παρά τις αντιξοότητες, η εργατική τάξη διαθέτει τα δικά της όπλα.
Οπλα δοκιμασμένα στους πολύχρονους αγώνες της, στο καμίνι της ταξικής πάλης. Ποτέ, άλλωστε, η απεργία δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Και ποτέ δεν κρίθηκε στα «σαλόνια» των κοινωνικών διαλόγων με τους εργοδότες.
Γι' αυτό στις πλάτες των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, στους συνεπείς συνδικαλιστές που τιμάνε το ρόλο τους, στους αγωνιστές εργάτες που κατανοούν την ανάγκη να δοθεί τώρα, ενωτική μαζική απάντηση, να υπάρξει σύγκρουση με την αντεργατική επίθεση, πέφτουν μεγάλες ευθύνες.
Μέχρι την Τετάρτη το βράδυ, να μη χαθεί ούτε λεπτό.
Με την προκήρυξη στο χέρι, την ανακοίνωση του σωματείου, την αφίσα, σε εξορμήσεις, συσκέψεις, γενικές συνελεύσεις, μέχρι την τελευταία στιγμή, να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια. Και την Πέμπτη το πρωί, με όλες τις δυνάμεις στις απεργιακές φρουρές. Με τις ντουντούκες, να «οργώσουμε» τις γειτονιές.
Η οργή και η αγανάκτηση για τα δραματικά προβλήματα που βιώνει η λαϊκή οικογένεια, να γίνει θέληση και απόφαση για δράση και συμμετοχή. Δύναμη και όπλο στην πάλη των εργαζομένων.
Γιατί, χωρίς την οργανωμένη και καθημερινή πάλη των ίδιων των εργαζομένων, τίποτα ουσιαστικό δε θ' αλλάξει στη ζωή τους. Τίποτα δε θα μας χαρίσουν, όπως και τίποτα ποτέ δε χαρίστηκε. Δεν υπάρχουν ούτε παλιοί, ούτε νεοφώτιστοι «σωτήρες».
Οι εργάτες και οι εργάτριες δεν πρέπει να πέσουν στη «φάκα» της αναμονής. Κάθε λεπτό χωρίς σύγκρουση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση, μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, είναι χρόνος που πάει χαμένος για την εργατική τάξη. Είναι χρόνος που «δουλεύει» υπέρ της διαιώνισης και μονιμοποίησης των βάρβαρων μέτρων.
Αντίθετα, κάθε μάχη που δίνεται, μικρή ή μεγάλη, όταν σημαδεύει σωστά τον ταξικό αντίπαλο, είναι κέρδος για τους εργάτες. Είναι όφελος για ολόκληρη την εργατική τάξη, ακόμα και όταν δε δίνει άμεσο αποτέλεσμα.
Πλαγιοκοπούν την εργατική τάξη
Η στάση τους είναι βούτυρο στο ψωμί των μεγάλων συμφερόντων, αντικειμενικά ενισχύει την εξουσία των μονοπωλιακών ομίλων, για να συνεχίσουν απτόητοι, και χωρίς το παραμικρό εργατικό εμπόδιο, την επίθεσή τους.
Και φαίνεται ότι μπροστά στην Πανεργατική Πανελλαδική Απεργία, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου, έχουν αναλάβει τη δική τους εργολαβία. Ετσι, αφού έκαναν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να υπονομεύσουν το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη, χωρίς να το πετύχουν, συνεχίζουν ακάθεκτοι το διαλυτικό τους ρόλο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ολόκληρα Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες ούτε ανακοίνωση δεν είχαν βγάλει, λίγες μόλις μέρες πριν από την απεργία. Ενδεικτικό, αλλά αποκαλυπτικό είναι και το γεγονός ότι στη ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ συνεδριάζει μόλις αύριο η διοίκησή της, δηλαδή δύο μέρες πριν από την απεργία!
Για ποια, λοιπόν, «οργάνωση» της απεργίας από τέτοιες δυνάμεις μπορεί να μιλήσει κανείς; Δε μιλάνε καν για το γεγονός της απεργίας στους τόπους δουλειάς και όταν εμφανίζονται, είναι για να χύσουν το δηλητήριο της μοιρολατρίας και της απογοήτευσης. Προβάλλουν όχι τη δύναμη του αγώνα, αλλά αποκλειστικά τις δυσκολίες, για να βάλουν εμπόδια στην οργάνωση και την επιτυχία της.
Εξίσου επικίνδυνοι είναι και εκείνοι που ανοιχτά συμπλέουν και αναπαράγουν όλα τα ιδεολογήματα της εργοδοσίας. Ετσι, προχτές η ΟΤΟΕ, αφού θυμήθηκε την απεργία, έβγαλε μια τυπική ανακοίνωση, με την οποία κάνει γνωστό πως «είμαστε έτοιμοι να συμβάλουμε με τις δικές μας δυνάμεις σε μια κοινή προσπάθεια ανάταξης της οικονομίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας...».
Μαζί, λοιπόν, τραπεζοϋπάλληλοι και τραπεζίτες για την «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας»! Για την «ανάπτυξη» που υπόσχεται η κυβέρνηση, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση... με το δικό της «μείγμα». Μια τέτοια «ετοιμότητα» τη ζηλεύουν και οι τραπεζίτες!
Οταν, λοιπόν, τέτοια είναι τα συνθήματα που ρίχνει ένα συνδικάτο, δεν είναι περίεργο που μεγάλος φαρμακοβιομήχανος σε δημόσια εκδήλωση αναρωτιέται:
«Τι νόημα έχει η απεργία;» Πράγματι, αν οι στόχοι του εργατικού κινήματος είναι ίδιοι με της κυβέρνησης, του ΣΕΒ και των τραπεζιτών, ενάντια άραγε σε ποιους γίνεται η απεργία; Ποια είναι τα συμφέροντα που αντιμάχονται τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργατών; Ποιος τελικά είναι ο αντίπαλος;
Να, λοιπόν, που ενώ για τα μάτια του κόσμου απευθύνουν κάλεσμα στην απεργία, την ίδια στιγμή τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια των απεργών, την εκφυλίζουν και επιχειρούν να τη φέρουν στα μέτρα τους.
Να στομώσουν τις ταξικές της αιχμές, το σκοπό που πρέπει να υπηρετήσει, δηλαδή την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, της νέας γενιάς που βιώνει το δικό της Γολγοθά, των γυναικών και των συνταξιούχων.
Με πυξίδα ενάντια σε μονοπώλια - ΕΕ
Να αντιμετωπίσουν τις τρικλοποδιές που τους βάζουν οι δυνάμεις εκείνες μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που, με τη στρατηγική τους, στέκονται εμπόδιο στη χειραφέτηση της εργατικής τάξης, αποπροσανατολίζουν και αποδυναμώνουν τους αγώνες της.
Γι' αυτό, ρίχνοντας όλες τις δυνάμεις για την επιτυχία της απεργίας, σημαίνοντας λαϊκό συναγερμό απ' άκρη σ' άκρη της χώρας, με πίστη στη δύναμη του συλλογικού αγώνα, στις αστείρευτες δυνάμεις της λαϊκής πάλης, οι εργάτες πρέπει να ξεκαθαρίζουν ακόμα πιο αποφασιστικά το περιεχόμενο και την κατεύθυνση των αγώνων τους, να απαλλάσσονται από τα ιδεολογικά βαρίδια που τους κρατάνε δέσμιους στα αστικά ιδεολογήματα.
Γιατί σήμερα προβάλλει ακόμα πιο καθαρά ότι κανένα εργατικό δικαίωμα δεν μπορεί να κρατηθεί, κανένα νέο μέτρο δεν μπορεί να εμποδιστεί και κανένας δρόμος δεν μπορεί να ανοίξει για ουσιαστικές αλλαγές, χωρίς αποφασιστική πάλη κατά της εργοδοσίας και των πολιτικών της εκπροσώπων, χωρίς πάλη κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που διευθύνει την ταξική επίθεση των μονοπωλίων.
ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου