ΚΥΡΙΑΚΗ 21-9-2014
Στις αρχές της δεκαετίας του '30 και για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης στις ΗΠΑ εφαρμόστηκε η στρατηγική των εκτεταμένων δημοσίων επενδύσεων, ιδιαίτερα σε υποδομές, (Κέινς) και μέσω αυτής της στρατηγικής η τόνωση της ζήτησης, που σημαίνει αύξηση της κατανάλωσης για την τόνωση της καπιταλιστικής παραγωγής.
«Αντίθετα», σε άλλες περιόδους καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, κυριάρχησε η ανάγκη (πάντα του κεφαλαίου) για την τιθάσευση του πληθωρισμού, μέσω της μείωσης μισθών ή της υποτίμησης νομίσματος, που επίσης μειώνει μισθούς, ως μέσο που επιδρούσε στο να μη μειώνεται το ποσοστό κέρδους.
Αλλά αυτό περιόριζε τα διαθέσιμα εισοδήματα και τη λαϊκή κατανάλωση.
Δύο «γιατροσόφια» του καπιταλισμού για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά πουθενά και κανένα «γιατροσόφι» δεν αποτέλεσε πανάκεια, άλλωστε ούτε και θα μπορούσε, για την οριστική αντιμετώπισή της, πολύ δε περισσότερο δε βελτίωσε τη δεινή θέση της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αφού οι συνέπειες της κρίσης μεταφέρονταν στις πλάτες τους για να σωθούν, όσο γίνεται, από την καταστροφική της δράση, οι αστοί.
Στη συνέχεια, η ίδια η καπιταλιστική ανάκαμψη διαμόρφωνε τις προϋποθέσεις για τη νέα εκδήλωση της κρίσης, τη μαζική ανεργία, κ.ο.κ. Αυτό έγινε και στις ΗΠΑ τη δεκαετία του '30, αλλά και αλλού.
Η αντιπαράθεση ανάμεσα σ' αυτές τις δύο αστικές πολιτικές διαχείρισης εκδηλώνεται και σήμερα.
Το αντιλαϊκό μείγμα λειτουργεί ταυτόχρονα και σε συνδυασμό με τη δημοσιονομική πολιτική, με την κατάλληλη, για το κεφάλαιο, διαμόρφωση των κρατικών προϋπολογισμών.
Για πολλές δεκαετίες, ανάλογα και με τη φάση του καπιταλιστικού κύκλου, στα αστικά επιτελεία κυριαρχούσε η άποψη ότι ένα ορισμένο ύψος ελλείμματος στους προϋπολογισμούς είναι απόλυτα χρήσιμο και αναγκαίο για το κεφάλαιο, απαραίτητη προϋπόθεση για την τόνωση της ζήτησης τόσο για την κατανάλωση των παραγόμενων εμπορευμάτων, όσο και για νέες επενδύσεις.
Σήμερα, σε επίπεδο Ευρωζώνης, γίνεται λόγος για τις αναγκαίες αναπροσαρμογές στο «Σύμφωνο Σταθερότητας», όπως για την αύξηση των κρατικών κονδυλίων στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, χωρίς αυτά να υπολογίζονται στα ελλείμματα.
Ετσι, για παράδειγμα, η πλευρά του ΔΝΤ, το οποίο από κοινού με την ΕΕ έχει πρωτοστατήσει στο σάρωμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, σε αυτή τη φάση έχει συστήσει στην κυβέρνηση της Γερμανίας να προχωρήσει σε ενίσχυση των επενδύσεων στη δική της οικονομία, μέσα στη Γερμανία, επίσης και σε αυξήσεις μισθών, προκειμένου να τονωθεί η κατανάλωση, άρα η ζήτηση, ελπίζοντας σε αύξηση των εισαγωγών, άρα μέσω αυτών σε τόνωση της Ευρωζώνης, δηλαδή των καπιταλιστικών οικονομιών Γαλλίας, Ιταλίας κ.λπ.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, το ΔΝΤ είναι υπέρμαχος ενός νέου «κουρέματος» πάνω στο κρατικό χρέος, όχι βέβαια για την ελάφρυνση των λαϊκών στρωμάτων.
ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Στις αρχές της δεκαετίας του '30 και για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης στις ΗΠΑ εφαρμόστηκε η στρατηγική των εκτεταμένων δημοσίων επενδύσεων, ιδιαίτερα σε υποδομές, (Κέινς) και μέσω αυτής της στρατηγικής η τόνωση της ζήτησης, που σημαίνει αύξηση της κατανάλωσης για την τόνωση της καπιταλιστικής παραγωγής.
«Αντίθετα», σε άλλες περιόδους καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, κυριάρχησε η ανάγκη (πάντα του κεφαλαίου) για την τιθάσευση του πληθωρισμού, μέσω της μείωσης μισθών ή της υποτίμησης νομίσματος, που επίσης μειώνει μισθούς, ως μέσο που επιδρούσε στο να μη μειώνεται το ποσοστό κέρδους.
Αλλά αυτό περιόριζε τα διαθέσιμα εισοδήματα και τη λαϊκή κατανάλωση.
Δύο «γιατροσόφια» του καπιταλισμού για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά πουθενά και κανένα «γιατροσόφι» δεν αποτέλεσε πανάκεια, άλλωστε ούτε και θα μπορούσε, για την οριστική αντιμετώπισή της, πολύ δε περισσότερο δε βελτίωσε τη δεινή θέση της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αφού οι συνέπειες της κρίσης μεταφέρονταν στις πλάτες τους για να σωθούν, όσο γίνεται, από την καταστροφική της δράση, οι αστοί.
Στη συνέχεια, η ίδια η καπιταλιστική ανάκαμψη διαμόρφωνε τις προϋποθέσεις για τη νέα εκδήλωση της κρίσης, τη μαζική ανεργία, κ.ο.κ. Αυτό έγινε και στις ΗΠΑ τη δεκαετία του '30, αλλά και αλλού.
Η αντιπαράθεση ανάμεσα σ' αυτές τις δύο αστικές πολιτικές διαχείρισης εκδηλώνεται και σήμερα.
Το αντιλαϊκό μείγμα λειτουργεί ταυτόχρονα και σε συνδυασμό με τη δημοσιονομική πολιτική, με την κατάλληλη, για το κεφάλαιο, διαμόρφωση των κρατικών προϋπολογισμών.
Για πολλές δεκαετίες, ανάλογα και με τη φάση του καπιταλιστικού κύκλου, στα αστικά επιτελεία κυριαρχούσε η άποψη ότι ένα ορισμένο ύψος ελλείμματος στους προϋπολογισμούς είναι απόλυτα χρήσιμο και αναγκαίο για το κεφάλαιο, απαραίτητη προϋπόθεση για την τόνωση της ζήτησης τόσο για την κατανάλωση των παραγόμενων εμπορευμάτων, όσο και για νέες επενδύσεις.
Σήμερα, σε επίπεδο Ευρωζώνης, γίνεται λόγος για τις αναγκαίες αναπροσαρμογές στο «Σύμφωνο Σταθερότητας», όπως για την αύξηση των κρατικών κονδυλίων στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, χωρίς αυτά να υπολογίζονται στα ελλείμματα.
Ετσι, για παράδειγμα, η πλευρά του ΔΝΤ, το οποίο από κοινού με την ΕΕ έχει πρωτοστατήσει στο σάρωμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, σε αυτή τη φάση έχει συστήσει στην κυβέρνηση της Γερμανίας να προχωρήσει σε ενίσχυση των επενδύσεων στη δική της οικονομία, μέσα στη Γερμανία, επίσης και σε αυξήσεις μισθών, προκειμένου να τονωθεί η κατανάλωση, άρα η ζήτηση, ελπίζοντας σε αύξηση των εισαγωγών, άρα μέσω αυτών σε τόνωση της Ευρωζώνης, δηλαδή των καπιταλιστικών οικονομιών Γαλλίας, Ιταλίας κ.λπ.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, το ΔΝΤ είναι υπέρμαχος ενός νέου «κουρέματος» πάνω στο κρατικό χρέος, όχι βέβαια για την ελάφρυνση των λαϊκών στρωμάτων.
ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου