ΤΡΙΤΗ 22-4-2014
Ενίσχυση της αντιλαϊκής φαρέτρας της λυκοσυμμαχίας με την οδηγία «για την απόσπαση εργαζομένων» και τη θέσπιση της «τριμερούς κοινωνικής συνόδου κορυφής»
Στην
ομοβροντία των αντεργατικών μέτρων της ΕΕ, που ψήφισαν οι πολιτικοί
εκπρόσωποι του κεφαλαίου στο Ευρωκοινοβούλιο (14 - 17 Απρίλη 2014), στην
τελευταία συνεδρίασή του πριν τις ευρωεκλογές, περιλαμβάνονται 115
αντιλαϊκά νομοθετικά κείμενα, οδηγίες, κανονισμοί, εκθέσεις και
ψηφίσματα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωενωσιακών
μονοπωλίων μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και
των λαϊκών στρωμάτων.
Ιδιαίτερη θέση στη φαρέτρα των μονοπωλίων κατέχουν η οδηγία για την «απόσπαση εργαζομένων στα πλαίσια παροχής υπηρεσιών - 96/71/EK» [COM (2012) 0131], καθώς και η Απόφαση του Συμβουλίου για την «τριμερή σύνοδο κορυφής» [COM (2013) 0740 -31.10.2013].
Η
«νέα» αντεργατική οδηγία για «την απόσπαση εργαζομένων στα πλαίσια
παροχής υπηρεσιών» έχει την ιστορία της.
Συνδέεται άμεσα με την οδηγία για την απελευθέρωση παροχής υπηρεσιών στην εσωτερική αγορά (γνωστή και ως «οδηγία Μπολκεστάιν») και τις αποφάσεις του Ευρωδικαστηρίου στις υποθέσεις «Viking Line» (υπόθεση C-438/05 της 11/12/2007) και «Laval» (υπόθεση C-341/05 της 18/12/2007).
Με την «οδηγία Μπολκεστάιν» καταργείται κάθε «εθνικό εμπόδιο» για την εγκατάσταση των επιχειρήσεων και την παροχή υπηρεσιών σε οποιοδήποτε κράτος - μέλος της ΕΕ. Συμπληρώνοντας την οδηγία αυτή, οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ έκριναν παράνομες τις απεργίες των συνδικάτων των Φινλανδών ναυτεργατών και των Σουηδών οικοδόμων, επειδή παραβιάζουν τη «θεμελιώδη ελευθερία» που κατοχυρώνουν οι Συνθήκες της ΕΕ, την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου.
Το Ευρωδικαστήριο έκρινε παράνομο το αίτημα των απεργιών να εφαρμόζονται οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ) της Φινλανδίας και της Σουηδίας, αντί των αντίστοιχων εσθονικών και λετονικών ΣΣΕ, όπου είχαν την έδρα τους ή ήθελαν να την μεταφέρουν οι εταιρείες «Laval» και «Viking», για να πληρώνουν με μεροκάματα και μισθούς πείνας.
Για να θεσμοθετήσει το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος και την κατάργηση των ΣΣΕ (εθνικών - σε όποια κράτη-μέλη υπάρχουν - και κλαδικών) η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσίευσε το 2012 πρόταση Κανονισμού «για την αποσαφήνιση της άσκησης του δικαιώματος της συλλογικής δράσης στο πλαίσιο των οικονομικών ελευθεριών της ενιαίας αγοράς και ιδίως της ελευθερίας εγκατάστασης και της ελευθερίας παροχής υπηρεσιών»1.
Το αντιαπεργιακό αυτό τερατούργημα (γνωστό και ως «Κανονισμός Μόντι ΙΙ», από το όνομα του εμπνευστή του, πρώην αστού Ιταλού πρωθυπουργού και επιτρόπου της ΕΕ) είχε αποκαλύψει πριν ακόμη την επίσημη δημοσίευσή του και είχε καταγγείλει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ2.
Με τον κανονισμό αυτό η κάθε απεργία πρέπει να σέβεται τις οικονομικές ελευθερίες κίνησης του κεφαλαίου, που καθιέρωσε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ενώ υποχρεώνει τα κράτη - μέλη να ενημερώνουν τα άλλα κράτη - μέλη των οποίων οι επιχειρήσεις τους θίγονται από μία απεργιακή κινητοποίηση, καθώς και την Επιτροπή για τα μέτρα που παίρνουν ή που σκοπεύουν να πάρουν για να σταματήσουν την απεργία, όταν θίγει τις οικονομικές ελευθερίες του κεφαλαίου.
Ετσι, οι απεργίες δεν θα κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές μόνο από την ταξική Δικαιοσύνη των κρατών - μελών (όπως κατά κανόνα συμβαίνει σε όλες τις χώρες της ΕΕ και στην Ελλάδα), αλλά και από το Ευρωδικαστήριο, που αποκτά τη γενική εποπτεία καταστολής των ταξικών αγώνων της εργατικής τάξης, στο όνομα της επιβολής του δικαίου της ΕΕ, που υπερτερεί του εθνικού δικαίου.
Η πρόταση της Επιτροπής για τον «Κανονισμό Μόντι ΙΙ» τελικά αποσύρθηκε, γιατί κρίθηκε ότι οι στόχοι και οι επιδιώξεις τους μπορούν ευκολότερα και με λιγότερες αντιδράσεις να εφαρμοστούν από τα κράτη - μέλη, την εθνική νομοθεσία και το αστικό δικαστικό τους σύστημα.
Η οδηγία «για την απόσπαση των εργαζομένων» ολοκληρώνει τον αντεργατικό κύκλο που περιγράψαμε, καταργώντας ουσιαστικά και τους όποιους ελάχιστους περιορισμούς στις επιχειρήσεις να διαλέγουν για έδρα τους κράτη - μέλη με τσακισμένους μισθούς και εργασιακά δικαιώματα και στη συνέχεια να εφαρμόζουν αυτούς τους άθλιους εργασιακούς και μισθολογικούς όρους στους εργάτες που απασχολούν σε όλες τις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, ως «αποσπασμένους εργαζόμενους».
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Μισθούς Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Πολωνίας, Εσθονίας, Λετονίας ή μάλλον Κίνας και Ινδίας, όπως προβλέπει το «Σύμφωνο για το ευρώ», κατάργηση των ΣΣΕ, χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος παντού, σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, για να διασωθούν και να αυξηθούν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων.
Για
την επιβολή της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής τους, τα ευρωενωσιακά
όργανα, οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου επιστρατεύουν τους ρεφορμιστές και
οπορτουνιστές, την εργατική αριστοκρατία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων -
ETUC/CES, τον «κοινωνικό εταιρισμό» και την «ταξική συνεργασία».
Ηδη, από τις 14-12-1970, με την Απόφαση 70/532/ΕΟΚ, η τότε ΕΟΚ είχε καθιερώσει τη λεγόμενη «μόνιμη επιτροπή απασχόλησης», ως «το κατάλληλο φόρουμ για τις διαβουλεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους».
Με την απόφαση 2003/174/ΕΚ της 6ης Μάρτη 2003 θεσπίστηκε η «τριμερής κοινωνική σύνοδος κορυφής», που επισημοποίησε τις άτυπες συνεδριάσεις μεταξύ των οργανώσεων των εργοδοτών, της εργατικής αριστοκρατίας και των οργάνων της ΕΕ.
Με την ψήφιση στο Ευρωκοινοβούλιο στις 15 Απρίλη 2014, από το μεγάλο συνασπισμό των κομμάτων του κεφαλαίου, της Απόφασης του Συμβουλίου για την «τριμερή σύνοδο κορυφής», η «τριμερής» αποτελεί επίσημο όργανο της ΕΕ, στο οποίο συμμετέχουν ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η Προεδρία του Συμβουλίου και οι δύο επόμενες Προεδρίες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ένωση των καπιταλιστών, η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Επιχειρήσεων «BUSINESSEUROPE» και η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων ETUC-CES, όπου συμμετέχει και ο ντόπιος εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, παλιός και νέος, οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Το ευρωενωσιακό αυτό όργανο ταξικής συνεργασίας επεξεργάζεται τις κατευθύνσεις και τις δράσεις που πρέπει να αναπτύξει ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός σε ευρωενωσιακό και εθνικό επίπεδο με τις αντίστοιχες οργανώσεις της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, για τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης, την καλλιέργεια του «κοινωνικού εταιρισμού», την παράδοση της εργατικής τάξης στους καπιταλιστές, το χτύπημα του ταξικού εργατικού κινήματος.
Δεν είναι τυχαίο ότι το αντεργατικό έκτρωμα, η οδηγία που προαναφέραμε για τους αποσπασμένους εργαζόμενους, αποτέλεσε αντικείμενο και αποτέλεσμα του «τριμερούς κοινωνικού διαλόγου», στο πλαίσιο του αιτήματος της ETUC/CES για ένα «Πρωτόκολλο κοινωνικής προόδου» που να τροποποιεί τη Συνθήκη της ΕΕ, για να συμφωνήσει τελικά με την οργάνωση των κεφαλαιοκρατών BUSINESSEUROPE στην πρόταση που παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι τα συμπεράσματα της πρόσφατης «τριμερούς κοινωνικής συνόδου κορυφής», που πραγματοποιήθηκε πριν την «εαρινή» Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 20 Μάρτη 2014, μεταφέρθηκαν αυτούσια στην ΕΓΣΣΕ, που υπογράφηκε από τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και τον ΣΕΒ, η οποία όχι απλά επικυρώνει όλο το οπλοστάσιο των αντεργατικών μέτρων (μειώσεις μισθών, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, ΣΣΕ, κατεδάφιση Κοινωνικής Ασφάλισης κ.λπ.) αλλά κλιμακώνει την επίθεση του κεφαλαίου με τη «συγκρότηση δικτύου συνεργασίας» μεταξύ ΓΣΕΕ - ΣΕΒ «στη βάση των παρακάτω θεματικών ενοτήτων:
1. Απασχόληση - Εκπαίδευση - Κατάρτιση 2. Κοινωνική Προστασία 3. Ανταγωνιστικότητα 4. Επιχειρηματικότητα Καινοτομία»3.
Παραπομπές:
1. COM(2012) 130 τελικό
2. Βλ. άρθρο στον «Ρ», 26-2-2012
3. ΕΓΣΣΕ της 26ης Μάρτη 2014, Προοίμιο, σελ. 1
Ενίσχυση της αντιλαϊκής φαρέτρας της λυκοσυμμαχίας με την οδηγία «για την απόσπαση εργαζομένων» και τη θέσπιση της «τριμερούς κοινωνικής συνόδου κορυφής»
Η
νομοθεσία της ΕΕ, που καταρτίζουν από κοινού τα κοινοτικά όργανα, οι
αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της και το πολιτικό προσωπικό των
μονοπωλίων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, υπηρετεί το στρατηγικό στόχο
αυτής της διακρατικής συμμαχίας του κεφαλαίου.
Την ενίσχυση της
κερδοφορίας των μονοπωλίων, μέσα από τη μείωση της τιμής της εργατικής
δύναμης στο κατώτερο δυνατό όριο.
Οι στρατηγικές κατευθύνσεις της
αντεργατικής πολιτικής της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των άλλων κομμάτων
του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου έχουν καθοριστεί από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ
και τις τέσσερις ελευθερίες του κεφαλαίου, τις οποίες αναγνωρίζει σαν
«θεμελιώδεις αρχές».
Εξειδικεύτηκαν και αναπτύχθηκαν παραπέρα, στην
περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης - για να φορτώσουν τα βάρη της στην
εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα - με τη «Στρατηγική Ευρώπη 2020», το «Σύμφωνο για το ευρώ+», το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», την «Ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση» και το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο».
Τους σιδερένιους μηχανισμούς δηλαδή των διαρκών μνημονίων και της
συνεχούς μείωσης του «κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος», που από
την 1-1-2014 γενικεύτηκαν για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Ιδιαίτερη θέση στη φαρέτρα των μονοπωλίων κατέχουν η οδηγία για την «απόσπαση εργαζομένων στα πλαίσια παροχής υπηρεσιών - 96/71/EK» [COM (2012) 0131], καθώς και η Απόφαση του Συμβουλίου για την «τριμερή σύνοδο κορυφής» [COM (2013) 0740 -31.10.2013].
Η «νέα» αντεργατική οδηγία έχει την ιστορία της
Συνδέεται άμεσα με την οδηγία για την απελευθέρωση παροχής υπηρεσιών στην εσωτερική αγορά (γνωστή και ως «οδηγία Μπολκεστάιν») και τις αποφάσεις του Ευρωδικαστηρίου στις υποθέσεις «Viking Line» (υπόθεση C-438/05 της 11/12/2007) και «Laval» (υπόθεση C-341/05 της 18/12/2007).
Με την «οδηγία Μπολκεστάιν» καταργείται κάθε «εθνικό εμπόδιο» για την εγκατάσταση των επιχειρήσεων και την παροχή υπηρεσιών σε οποιοδήποτε κράτος - μέλος της ΕΕ. Συμπληρώνοντας την οδηγία αυτή, οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ έκριναν παράνομες τις απεργίες των συνδικάτων των Φινλανδών ναυτεργατών και των Σουηδών οικοδόμων, επειδή παραβιάζουν τη «θεμελιώδη ελευθερία» που κατοχυρώνουν οι Συνθήκες της ΕΕ, την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου.
Το Ευρωδικαστήριο έκρινε παράνομο το αίτημα των απεργιών να εφαρμόζονται οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ) της Φινλανδίας και της Σουηδίας, αντί των αντίστοιχων εσθονικών και λετονικών ΣΣΕ, όπου είχαν την έδρα τους ή ήθελαν να την μεταφέρουν οι εταιρείες «Laval» και «Viking», για να πληρώνουν με μεροκάματα και μισθούς πείνας.
Για να θεσμοθετήσει το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος και την κατάργηση των ΣΣΕ (εθνικών - σε όποια κράτη-μέλη υπάρχουν - και κλαδικών) η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσίευσε το 2012 πρόταση Κανονισμού «για την αποσαφήνιση της άσκησης του δικαιώματος της συλλογικής δράσης στο πλαίσιο των οικονομικών ελευθεριών της ενιαίας αγοράς και ιδίως της ελευθερίας εγκατάστασης και της ελευθερίας παροχής υπηρεσιών»1.
Το αντιαπεργιακό αυτό τερατούργημα (γνωστό και ως «Κανονισμός Μόντι ΙΙ», από το όνομα του εμπνευστή του, πρώην αστού Ιταλού πρωθυπουργού και επιτρόπου της ΕΕ) είχε αποκαλύψει πριν ακόμη την επίσημη δημοσίευσή του και είχε καταγγείλει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ2.
Με τον κανονισμό αυτό η κάθε απεργία πρέπει να σέβεται τις οικονομικές ελευθερίες κίνησης του κεφαλαίου, που καθιέρωσε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ενώ υποχρεώνει τα κράτη - μέλη να ενημερώνουν τα άλλα κράτη - μέλη των οποίων οι επιχειρήσεις τους θίγονται από μία απεργιακή κινητοποίηση, καθώς και την Επιτροπή για τα μέτρα που παίρνουν ή που σκοπεύουν να πάρουν για να σταματήσουν την απεργία, όταν θίγει τις οικονομικές ελευθερίες του κεφαλαίου.
Ετσι, οι απεργίες δεν θα κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές μόνο από την ταξική Δικαιοσύνη των κρατών - μελών (όπως κατά κανόνα συμβαίνει σε όλες τις χώρες της ΕΕ και στην Ελλάδα), αλλά και από το Ευρωδικαστήριο, που αποκτά τη γενική εποπτεία καταστολής των ταξικών αγώνων της εργατικής τάξης, στο όνομα της επιβολής του δικαίου της ΕΕ, που υπερτερεί του εθνικού δικαίου.
Η πρόταση της Επιτροπής για τον «Κανονισμό Μόντι ΙΙ» τελικά αποσύρθηκε, γιατί κρίθηκε ότι οι στόχοι και οι επιδιώξεις τους μπορούν ευκολότερα και με λιγότερες αντιδράσεις να εφαρμοστούν από τα κράτη - μέλη, την εθνική νομοθεσία και το αστικό δικαστικό τους σύστημα.
Η οδηγία «για την απόσπαση των εργαζομένων» ολοκληρώνει τον αντεργατικό κύκλο που περιγράψαμε, καταργώντας ουσιαστικά και τους όποιους ελάχιστους περιορισμούς στις επιχειρήσεις να διαλέγουν για έδρα τους κράτη - μέλη με τσακισμένους μισθούς και εργασιακά δικαιώματα και στη συνέχεια να εφαρμόζουν αυτούς τους άθλιους εργασιακούς και μισθολογικούς όρους στους εργάτες που απασχολούν σε όλες τις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, ως «αποσπασμένους εργαζόμενους».
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Μισθούς Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Πολωνίας, Εσθονίας, Λετονίας ή μάλλον Κίνας και Ινδίας, όπως προβλέπει το «Σύμφωνο για το ευρώ», κατάργηση των ΣΣΕ, χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος παντού, σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, για να διασωθούν και να αυξηθούν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων.
Η «τριμερής κοινωνική σύνοδος κορυφής»
Ηδη, από τις 14-12-1970, με την Απόφαση 70/532/ΕΟΚ, η τότε ΕΟΚ είχε καθιερώσει τη λεγόμενη «μόνιμη επιτροπή απασχόλησης», ως «το κατάλληλο φόρουμ για τις διαβουλεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους».
Με την απόφαση 2003/174/ΕΚ της 6ης Μάρτη 2003 θεσπίστηκε η «τριμερής κοινωνική σύνοδος κορυφής», που επισημοποίησε τις άτυπες συνεδριάσεις μεταξύ των οργανώσεων των εργοδοτών, της εργατικής αριστοκρατίας και των οργάνων της ΕΕ.
Με την ψήφιση στο Ευρωκοινοβούλιο στις 15 Απρίλη 2014, από το μεγάλο συνασπισμό των κομμάτων του κεφαλαίου, της Απόφασης του Συμβουλίου για την «τριμερή σύνοδο κορυφής», η «τριμερής» αποτελεί επίσημο όργανο της ΕΕ, στο οποίο συμμετέχουν ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η Προεδρία του Συμβουλίου και οι δύο επόμενες Προεδρίες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ένωση των καπιταλιστών, η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Επιχειρήσεων «BUSINESSEUROPE» και η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων ETUC-CES, όπου συμμετέχει και ο ντόπιος εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, παλιός και νέος, οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Το ευρωενωσιακό αυτό όργανο ταξικής συνεργασίας επεξεργάζεται τις κατευθύνσεις και τις δράσεις που πρέπει να αναπτύξει ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός σε ευρωενωσιακό και εθνικό επίπεδο με τις αντίστοιχες οργανώσεις της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, για τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης, την καλλιέργεια του «κοινωνικού εταιρισμού», την παράδοση της εργατικής τάξης στους καπιταλιστές, το χτύπημα του ταξικού εργατικού κινήματος.
Δεν είναι τυχαίο ότι το αντεργατικό έκτρωμα, η οδηγία που προαναφέραμε για τους αποσπασμένους εργαζόμενους, αποτέλεσε αντικείμενο και αποτέλεσμα του «τριμερούς κοινωνικού διαλόγου», στο πλαίσιο του αιτήματος της ETUC/CES για ένα «Πρωτόκολλο κοινωνικής προόδου» που να τροποποιεί τη Συνθήκη της ΕΕ, για να συμφωνήσει τελικά με την οργάνωση των κεφαλαιοκρατών BUSINESSEUROPE στην πρόταση που παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι τα συμπεράσματα της πρόσφατης «τριμερούς κοινωνικής συνόδου κορυφής», που πραγματοποιήθηκε πριν την «εαρινή» Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 20 Μάρτη 2014, μεταφέρθηκαν αυτούσια στην ΕΓΣΣΕ, που υπογράφηκε από τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και τον ΣΕΒ, η οποία όχι απλά επικυρώνει όλο το οπλοστάσιο των αντεργατικών μέτρων (μειώσεις μισθών, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, ΣΣΕ, κατεδάφιση Κοινωνικής Ασφάλισης κ.λπ.) αλλά κλιμακώνει την επίθεση του κεφαλαίου με τη «συγκρότηση δικτύου συνεργασίας» μεταξύ ΓΣΕΕ - ΣΕΒ «στη βάση των παρακάτω θεματικών ενοτήτων:
1. Απασχόληση - Εκπαίδευση - Κατάρτιση 2. Κοινωνική Προστασία 3. Ανταγωνιστικότητα 4. Επιχειρηματικότητα Καινοτομία»3.
Παραπομπές:
1. COM(2012) 130 τελικό
2. Βλ. άρθρο στον «Ρ», 26-2-2012
3. ΕΓΣΣΕ της 26ης Μάρτη 2014, Προοίμιο, σελ. 1
Του Γιώργου ΤΟΥΣΣΑ*
*Ο Γιώργος Τούσσας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής του Κόμματος
*Ο Γιώργος Τούσσας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής του Κόμματος
ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου