ΤΕΤΑΡΤΗ 27-11-2013
Του Νικου Α. Δοντα
Στις 15 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής» η τρίτη συναυλία του κύκλου «Μουσικές του Νέου Κόσμου» της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.
Περιλάμβανε έργα των Στραβίνσκι, Μπάρτοκ, Σένμπεργκ και Προκόφιεφ, τα οποία γράφηκαν στις ΗΠΑ: πέντε σχετικά σύντομα αλλά απαιτητικά έργα του 20ού αιώνα, που θα αποτελούσαν πρόκληση ακόμα και για συμφωνικό σύνολο εξοικειωμένο με τον μουσικό μοντερνισμό.
Για την Κρατική η δόση ήταν καταφανώς υπερβολική.
Οι περιορισμένες δοκιμές που προβλέπονται ανεξαρτήτως προγράμματος είναι φανερό ότι δεν αρκούν, παρότι η ορχήστρα βρίσκεται σε ανοδική πορεία. Εξασφαλίζουν μόνο τη σχετικώς αξιοπρεπή ανάγνωση ορισμένων από τα έργα αυτά.
Χρειάζεται εξοικείωση και τριβή, προκειμένου το αποτέλεσμα να δικαιώνει τη μουσική γραφή. Μόνο τότε θα αποκτήσει νόημα το πλήθος από δευτερεύοντα θέματα και επεισόδια, όπως αυτά που στο έργο «Θέμα και παραλλαγές» εμπιστεύεται ο Σένμπεργκ στο τρομπόνι με σιγαστήρα ή στο κλαρινέτο.
Ευέλικτη άρθρωση, συναίσθηση των διαφορετικών επιπέδων της γραφής και των επιμέρους επεισοδίων της είναι προαπαιτούμενα.
Οπως είχαν τα πράγματα, ο ικανός Βλαδίμηρος Συμεωνίδης, ο οποίος κλήθηκε να διευθύνει την ορχήστρα, επέτυχε το καλύτερο αποτέλεσμα στη σουίτα από την όπερα «Ερωτας για τρία πορτοκάλια»: στο συγκεκριμένο έργο η αφήγηση του μουσικού λόγου είναι άμεση, μονοσήμαντη, σαφής.
Κυρίως τα λυρικά μέρη, όπως το πέμπτο, δόθηκαν με αποχρώσεις και πλαστικότητα. Στο περίφημο «εμβατήριο» υπήρχε η αίσθηση κλιμάκωσης και αποφόρτισης, αλλά το «σκέρτσο» υπολειπόταν σε διαφάνεια και ευελιξία.
Στο τρίτο κοντσέρτο για πιάνο του Μπέλα Μπάρτοκ σολίστ ήταν ο ταλαντούχος Κωνσταντίνος Βαλιανάτος.
Ξεχώρισε για τη σιγουριά του, τη
δύναμη της ερμηνείας και τη δεξιοτεχνική του άνεση, απαραίτητη πλέον σε
ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό τοπίο, αλλά κυρίως για την αντίληψη της
δομής του έργου και της σημασίας την οποία έχουν επιμέρους φράσεις.
Το κοντσέρτο «Ντάμπαρτον Οουκς» του Στραβίνσκι όπως και η «Πόλκα του τσίρκου» του ίδιου συνθέτη στηρίζονται στις σολιστικές συνεισφορές μελών της ορχήστρας, αλλά και στον άριστο μεταξύ τους συντονισμό, ο οποίος εξασφαλίζει διαφάνεια και ελαφράδα.
Ομως, συντονισμός και ακρίβεια απουσίαζαν συνολικά κατά τη συγκεκριμένη βραδιά. Την απουσία εμπειρίας ίσως βοηθούσε καλύτερη προετοιμασία και καλύτερος σχεδιασμός. Ενδεχομένως, η τελική εντύπωση να ήταν θετικότερη.
ΠΗΓΗ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Του Νικου Α. Δοντα
Στις 15 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής» η τρίτη συναυλία του κύκλου «Μουσικές του Νέου Κόσμου» της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.
Περιλάμβανε έργα των Στραβίνσκι, Μπάρτοκ, Σένμπεργκ και Προκόφιεφ, τα οποία γράφηκαν στις ΗΠΑ: πέντε σχετικά σύντομα αλλά απαιτητικά έργα του 20ού αιώνα, που θα αποτελούσαν πρόκληση ακόμα και για συμφωνικό σύνολο εξοικειωμένο με τον μουσικό μοντερνισμό.
Για την Κρατική η δόση ήταν καταφανώς υπερβολική.
Οι περιορισμένες δοκιμές που προβλέπονται ανεξαρτήτως προγράμματος είναι φανερό ότι δεν αρκούν, παρότι η ορχήστρα βρίσκεται σε ανοδική πορεία. Εξασφαλίζουν μόνο τη σχετικώς αξιοπρεπή ανάγνωση ορισμένων από τα έργα αυτά.
Χρειάζεται εξοικείωση και τριβή, προκειμένου το αποτέλεσμα να δικαιώνει τη μουσική γραφή. Μόνο τότε θα αποκτήσει νόημα το πλήθος από δευτερεύοντα θέματα και επεισόδια, όπως αυτά που στο έργο «Θέμα και παραλλαγές» εμπιστεύεται ο Σένμπεργκ στο τρομπόνι με σιγαστήρα ή στο κλαρινέτο.
Ευέλικτη άρθρωση, συναίσθηση των διαφορετικών επιπέδων της γραφής και των επιμέρους επεισοδίων της είναι προαπαιτούμενα.
Οπως είχαν τα πράγματα, ο ικανός Βλαδίμηρος Συμεωνίδης, ο οποίος κλήθηκε να διευθύνει την ορχήστρα, επέτυχε το καλύτερο αποτέλεσμα στη σουίτα από την όπερα «Ερωτας για τρία πορτοκάλια»: στο συγκεκριμένο έργο η αφήγηση του μουσικού λόγου είναι άμεση, μονοσήμαντη, σαφής.
Κυρίως τα λυρικά μέρη, όπως το πέμπτο, δόθηκαν με αποχρώσεις και πλαστικότητα. Στο περίφημο «εμβατήριο» υπήρχε η αίσθηση κλιμάκωσης και αποφόρτισης, αλλά το «σκέρτσο» υπολειπόταν σε διαφάνεια και ευελιξία.
Στο τρίτο κοντσέρτο για πιάνο του Μπέλα Μπάρτοκ σολίστ ήταν ο ταλαντούχος Κωνσταντίνος Βαλιανάτος.
Ξεχώρισε για τη σιγουριά του, τη
δύναμη της ερμηνείας και τη δεξιοτεχνική του άνεση, απαραίτητη πλέον σε
ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό τοπίο, αλλά κυρίως για την αντίληψη της
δομής του έργου και της σημασίας την οποία έχουν επιμέρους φράσεις.Το κοντσέρτο «Ντάμπαρτον Οουκς» του Στραβίνσκι όπως και η «Πόλκα του τσίρκου» του ίδιου συνθέτη στηρίζονται στις σολιστικές συνεισφορές μελών της ορχήστρας, αλλά και στον άριστο μεταξύ τους συντονισμό, ο οποίος εξασφαλίζει διαφάνεια και ελαφράδα.
Ομως, συντονισμός και ακρίβεια απουσίαζαν συνολικά κατά τη συγκεκριμένη βραδιά. Την απουσία εμπειρίας ίσως βοηθούσε καλύτερη προετοιμασία και καλύτερος σχεδιασμός. Ενδεχομένως, η τελική εντύπωση να ήταν θετικότερη.
ΠΗΓΗ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου