Χορδή ή συρματόσχοινο;

ΚΥΡΙΑΚΗ  23-6-2013

Αρχές του 1993, δουλεύω στον «Flash» του Κόκκαλη. Η Δύση ασχολείται με τη σοβιετική νεολαία που γίνεται στην οδό Αρμπάτ τάχιστα κάτι σαν τα νιάτα του Μπέβερλι Χιλς. Ο ιδιοκτήτης του σταθμού μπαίνει δυναμικά στον ΟΠΑΠ της Μόσχας. Μας φορτώνει σ' ένα αεροπλάνο να πάμε για την τελετή. Καθυστέρηση πολλών ωρών στο αεροδρόμιο. Η «Aeroflot» καρκινοβατεί όσο και η γκλάσνοστ. Μαζί με τις αποσκευές των υπερεπισήμων φορτώνονται στο αεροπλάνο και κασόνια με λεμόνια. Δημοσιογράφος είμαι και ρωτάω: «Γιατί;». «Δεν έχουν λεμόνια γενικώς και χρειάζονται για τη δεξίωση;»... Από τότε η Αρμπάτ έγινε Σόχο και ο Πούτιν πρόεδρος και σταρ του διεθνούς τζετ σετ.


Στο πούλμαν από το αεροδρόμιο προς το κέντρο της Μόσχας κάποιος σηκώνεται και μοιράζει σ' όποιον θέλει εισιτήρια για τα Μπαλσόι. Ασφυκτικό το πρόγραμμα. Θα μας άφηναν εκεί και θα μας έκαναν τη χάρη να πάνε τις βαλίτσες στο ξενοδοχείο. Δεν κατέβηκα. Ημασταν πτώματα. Δυο ντόπιοι συνοδοί κατέβηκαν κι αναμείχθηκαν μ' ένα πλήθος εργαζομένων ντυμένων με τα ρούχα της δουλειάς, χιόνι, λάσπη, μπότες, ακόμα και πλαστικές σακούλες στα χέρια. Οι Μοσχοβίτες έσπευδαν ακόμα στα Μπαλσόι τους. Κι εγώ με το μικροαστισμό μου σκεφτόμουνα πως δεν είμαι κατάλληλα ντυμένη... Εκστασιάστηκα και ντράπηκα τόσο που 20 χρόνια μετά να θυμάμαι τι έχασα εκείνο το απόγευμα που έτσι κι αλλιώς αποκοιμήθηκα στη συνέντευξη Τύπου που πήγαμε κατευθείαν χωρίς να νοιαζόμαστε για την ενδυμασία...

Την ιστορία τη θυμήθηκα συχνά - πικρά αυτές τις μέρες που η «κάθαρση» στην ΕΡΤ άρχισε από τα «Μουσικά Σύνολα» και η θλίψη της απολυμένης μουσικού έκανε το γύρο του κόσμου από τους υποκριτές που κηδεύουν τον πολιτισμό και μετά το παίζουν τεθλιμμένοι συγγενείς τους.

20 χρόνια μετά flash άνοιξε για την απεργία, η «Intralot» χτύπησε και πήρε την τεχνική υποστήριξη του ΟΠΑΠ, ο... Σίμος του Λεμονόσοφ κάλυψε το αστικό φιάσκο ΔΕΠΑ με τρικομματική γκλάσνοστ μαϊμού και ο Χατζηδάκις είμαι σίγουρη ότι έχει πια ερμηνεύσει «το χαμόγελο της Τζοκόντας». Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται τη νομιμότητα των αστών.

Και σήμερα που γράφω, μέρα μουσικής. Οι αναστεναγμοί των απολυμένων μουσικών που θα ψωμολυσσάξουν σαν αυτούς της «Ορχήστρας των Χρωμάτων» κι άλλων πολλών περικοπών, δεν ηχούν σαν σάλπιγγες της Ιεριχούς στα τείχη των μαύρων θεσμών.

Ποτέ καμιά «σωτηρία» λαών και κοινωνιών δεν ήρθε πουθενά όταν αφέθηκαν να οδηγηθούν στην πεποίθηση ότι κι ο πολιτισμός είναι σαν τις χαρτοπετσέτες. Μιας χρήσης σκούπισμα για λαδωμένα στόματα και αλάδωτα μυαλά.

Οταν πονάω πολύ, πάω στη γλώσσα. Καταφύγιο. Νομή συν οίκος. ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. Συρρικνώνονται και συγχωνεύονται 200 σχολειά και κάμποσα νοσοκομεία κατεβάζουν ρολά. Ετσι γίνεται πάντα, όταν οι αστοί νέμονται τον οίκο μας. Μπορούν να περάσουν μια ορχήστρα και να βλέπουν τις χορδές του τσέλου και της βιόλας σαν συρματόσχοινο. Μου φτάνει να ξέρω κι επομένως να ελπίζω πως κανένας απολυμένος μουσικός δεν θα σπάσει το όργανό του από πίκρα και αγανάκτηση...

Υ.Γ. Ως βουλευτής ΚΚΕ δεν θυμάμαι πόσες Ερωτήσεις έχουν κάμει στη Βουλή για τα «Μουσικά Σύνολα» της ΕΡΤ και της «Ορχήστρας των Χρωμάτων». Δεν άρκεσαν. Θα τις αφήσω στη σακούλα της εργάτριας που δεν υπάρχει πια με την περιβολή της φάμπρικας στα σκαλιά του Μπαλσόι.

Χορδή ή συρματόσχοινο είναι ο πολιτισμός μωρέ;

Της  Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ 

ΠΗΓΗ.  ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ