Η κοινωνία σε ρόλο κάρβουνου στην ατμομηχανή των οικονομολόγων

Όταν ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός σε μια χώρα που βρίσκεται στο δόκανο αμετανόητων και κυνικών δανειστών βγάζει «πανέρι» σε μια απένταρη κοινωνία ,μοιάζει με εκκλησιαστικό επίτροπο που περιφέρει το πανέρι σε εκκλησίασμα όχι μόνο πάμφτωχων αλλά και απίστων.

Το τελευταίο που περισσεύει σε ανθρώπους άνεργους, άρρωστους , απελπισμένους χειμαζομένους ή ακόμη και κουτοπόνηρους έχοντες οφειλέτες, είναι λεφτά για το κράτος. Ένα κράτος που στέκεται στο χαμηλότερο ύψος της αξιοπιστίας και ανταποδοτικότητας στις τελευταίες δεκαετίες.
Όσες λοιπόν δόσεις και διευκολύνσεις δοθούν η ανταπόκριση θα είναι μικρή. Γιατί ακόμη και ένα εκατοστάρικο να περισσέψει στον φαληρισμένο έμπορο , στον απολυόμενο άνεργο .η στην οικογένεια που τουρτουρίζει , το τελευταίο που θα σκεφτεί είναι η οφειλή προς την εφορία.
Είναι προφανές ότι θα πλησιάσουν στα γκισέ οι συμβατικοί με τις υποχρεώσεις τους ,στο επίπεδο που το επιτρέπουν οι δυνάμεις τους και ότι θα επωφεληθούν οι συνήθως ελισσόμενοι και διαθέτοντες ,καταβάλλοντας την ελάχιστη δόση.
Ακόμη είναι βέβαιο ότι οι συνασπισμένες κινήσεις πολιτών που ιδεολογικοποιούν την άρνηση πληρωμών σε τέτοιες περιστάσεις, θα εξελίξουν τις αντιδράσεις τους . Συνεπώς η άντληση φορολογικών εσόδων και μάλιστα από ένα μηχανισμό που βρίσκεται σε αναδιαρθρωτική …αποδόμηση, δεν αποτελεί παρά άσκηση εκπλήρωσης φρούδων προσδοκιών.
Όταν μάλιστα οι περίφημες συγχωνεύσεις έφτασαν στο σημείο να προκαλούν αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών , όχι τόσο γιατί χάνουν οι πολίτες την πρόσβαση στο γκισέ αλλά γιατί απεμπολούνται τοπικά φέουδα εξουσίας περί την δημόσια είσπραξη , είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τις εξελίξεις με τα έσοδα.
Και τότε στο γύρισμα του φαύλου οικονομικού κύκλου οι διαχειριστές του μνημονίου θα γυρίσουν και θα πουν . Λείπουν τόσα και που αλλού θα τα βρούμε; Μα στους μισθούς στις συντάξεις στις εκπτώσεις κάθε κοινωνική παροχής και περίθαλψης . Και στην ανάπτυξη που πρέπει να δημιουργήσουμε και να στηρίξουμε με μισθούς Ινδοκίνας.
Έτσι τουλάχιστον λένε οι καθηγητές της οικονομίας με την ψυχρότητα των χειρουργών που λένε ότι για να σωθεί το πόδι πρέπει να κοπούν τα δάκτυλα και μετά για να σωθεί ο άνθρωπος πρέπει να κοπεί το πόδι κι αν απομείνει τίποτα θα έχουμε δημιουργήσει νέα οικονομία και νέα κοινωνία με κλωνοποίηση.
Κάπως έτσι, κάποιος μπορεί να σταματήσει τις σπουδές στα οικονομικά, να μετανοήσει που δεν έγινε χειρουργός για να σώζει τουλάχιστον ανθρώπινες μονάδες ξεχωριστά.

 Γιώργος Μαρνέλλος
ΠΗΓΗ: http://www.newsit.gr